गजल

मुस्कुराउदै आऊ तिमी रात पनि दिन बन्छ ।
सबैकुरा भरिपूर्ण भएको "सविन" बन्छ ।।

जीवनका अनगिन्ती कष्टकर यात्राबिच,
खुशीयाली भरिएको प्रेमिल 'एकछिन' बन्छ ।।
अलिअलि ओठ टोक्दै अनुहार झुकाएर,
लजाउँछ्यौ तिमी जब चट्टान मिहिन बन्छ ।।
तड्पिएको मनसंगै भड्किएको अवस्थामा,
थामिदिनु हात अनि "प्रभात" शालीन बन्छ ।।

२०७३ मंशिर १९

खाडीको क्रन्दन

खाडीको क्रन्दन (शार्दूलवीक्रीडित)

खाडीको धुपले बुझेन पिर यी घाँटी सुकाए पनि ।
हे प्यारी नचुहाउ आँसु घरमा आँखा रसाए पनि ।।
बेचिन्छन् सपना जहाँ रहरका सीमा बढाईकन ।
मान्छे मानवयन्त्र बन्छ बिचरा निर्धो र आकिञ्चन ।१।

आफ्नै ठाउँ बिरानिदैछ पसिना बेचेर भागेपछि ।
खाडीमा मन भड्कियो समयले टुंगो नलाएपछि ।।
छन् डल्ला सुनका टिपेर सजिलै फर्कन्छु झैं लाग्दथ्यो ।
छानो टाल्छु बनाउदै घर नयाँ इच्छा सधै जाग्दथ्यो ।२।

प्यारीको गहना गयो श्रम गयो गै गो जवानी पनि ।
आएनन् सुखका बहार कहिलै पीडा अचाक्ली छ नि ।।
आमाको मन रुन्छ सुक्छ गहमै शोकाश्रु रातै दिन ।
हाम्रो भाग्य यसैगरी रचिदियौ पापी विधाता किन ??

ताते हिड्न सिकाउथेँ थिरिथिरी छोरो दगुर्ने भयो ।
फड्क्यो वर्ष यसै यहाँ प्रगतिको गिन्ती पुरानै रह्यो ।।
टालेको फरिया त्यसै खुइलियो आमा र प्यारी कठै !
साँच्चै अन्त्य हुदैन हो कि घरमा यो दुर्दशाको कतै ??

ताजा याद अझै छ प्रेम रसिलो संकोच थोरै यता ।
तिम्रै तस्बिर बल्झदैछ मनमा प्यारी नरोऊ त्यता ।।
टिक्दैनन् शशि सूर्यमा ग्रहणका धर्सा अवस्यै पनि ।
कालो बादल फाट्छ हेर नभको आभा सुनौलो बनी ।५।

२०७३, राराताल मुगु
....

रुन्छ कविता

रुन्छ कविता (शिखरिणी छन्दमा)

सँगालेका सारा सुखहरु चुहिन्छन् जब जब
कसो गर्ने भन्ने मन - मगज घुम्छन् तिर तब ।
छ अौौँशीको कालो ग्रहणविचमा लुप्त सविता
तिमी हाँस्दा हाँस्थ्यो टिलपिल हुँदा रुन्छ कविता ।।
…………
कठै माया खोज्दै रहरहरु बेच्दै किन किन
डुलेका देखिन्छन् शहरतिर कोही प्रतिदिन ।
बजार्का गल्लीमा वरपर चलेकै छ रमिता
म हाँसे पो हाँस्थ्यो टिलपिल हुँदा रुन्छ कविता ।।
…………
निराशामा माया जलन बनी दन्क्यो दनदनी
रिसाएकी हौ या मथिँगल घुमेको फनफनी ?
भएका छन् टाढा समय गतिले राम र सीता
नहाँसेरै हाँस्थ्यो टिलपिल हुँदा रुन्छ कविता ।।
…………
मसी जस्तै आँसु अविरल बग्यो पृष्ठहरुमा
मुना छैनन् यौटै कुसुमकलीका शुष्क तरुमा ।
सिमा श्रेया सन्ध्या सब मलिन छन् अञ्जु अमिता
यिनै हाँस्दा हाँस्थ्यो टिलपिल हुँदा रुन्छ कविता ।।
…………

सिन्धुली, २०७२

गजल

गजल

राम्री लाग्यो काली हैन काली जस्तै थिई ।
कता कता पूजा गर्ने थाली जस्तै थिई ।।

नुहाएर बार्दलीमा लामो केश फिजाउँदा,
क्षितिजमा प्रभातको लाली जस्तै थिई ।।

मन्द मन्द बोलीसंग सुहाएको हाँसो सारै,
हाँस्दा लाग्थ्यो गडगडाहट ताली जस्तै थिई ।।

हेराहेर भइरह्यो लजाउँदै बारम्बार,
निस्चल आँखा, चोखो मन खाली जस्तै थिई ।।

उस्तै हुन् केटी सबै के विशेष थियो भने,
पुष्पगुच्छा भरिएको डाली जस्तै थिई ।।

२०७३ वैशाख २६, हुटु

एउटा अधुरो कथा

   एउटा अधुरो कथा

    आधासरो कपाल फुलिसकेछ, उसको अनुहारको चार्म भने उस्तै लाग्यो। दृष्ट्रि त उसको पहिलादेखि नै दार्शनिकको जस्तो हो गाढा सोचाइमा डुबेजस्तो, ध्यानमा मग्न बुद्धको हेराइजस्तो सधै गहन । डि.आइ.जी को बर्दी उसको शरीरमा यति सुहाएको थियो कि म धेरैबेरसम्म हेरेको हेरै भएँ ।
   बरिस्ठ जापानी कुटनीतिज्ञ नागासुमीको बोलिले म झसङ्ग भएँ । उनि तेस्रो पटक स्वयम्भू डाँडा चढेको यो अनुपमताको वर्णन गरिहेका छन् । म उनकै कुरामा सहि थाप्नु बाहेक बोल्नुपर्ने आश्यकता छैन । दुबैजनाको साटो उनी एक्लै बोलिरहेका छन् । उनले स्वयम्भूका आँखाको वर्णन गरिरहदा मेरो दृष्टि एकपल डि.आइ.जि. को तारायुक्त निसान गाडिमा पुग्यो । राम्ररी हेर्न नपाउँदै गाडि घुम्तिबाट मोडिएर गयो ।

++++++++ ++++++++     +++++++++++++     ++

        आखिरी जेठको उखर्माउलो गर्मिमा तलब बुझेको सबै पैसा सकिन लागेको थियो । नेपालको सामान्य सरकारी तलबले शहरमा जेनतेन छाक टार्न सम्म पुग्थो।अलि धक फुकायर खान र लउन पनि कतैन कतैबाट खर्चकटैति गर्नु पर्ने। तर एक्लो ज्यान भएको बेलामा नि मस्ति नगरे कहिले गर्नेत? त्यस माथि पनि Corpedium theory – seize the day grab the time बाट प्रभावित हुँदा जागिर प्रति पनि अलि वितृष्णा बढेको थियो मनमा, न त भनेको बेला बिदा पाइने न त आफुले चाहेको ठाउँमा निर्धक्क घुम्न पाइने । तैपनि नयाँ ठाँउमा पोस्टिङ परेकोले एक दुई वर्ष जागिरको निहुँमा नयाँ ठाँउ घुम्न पाइने भएपछि म जागिरमा थामिरहेको थिएँ । नयाँ ठाँउमा जानुअघि आफ्नो सर्वाधिक निकटका दुई साथिसंग एकरात मज्जाले  बिताउने कार्यक्रम मैले तय गरिसकेको थिएँ । दुई चार हजार खल्तिमा भएको बेलामा मैले मनेलाई फोन गरे–शुक्रवारको अपराहन्न सेटिङ त हाम्रो पुरानै लोकेशनमा हो बालेको कोठा । बालेको कोठा र गैरिगाँउको हटलेमनमा मलाई विछट्टै खालको आनन्द आउँछ। त्यसमाथि कलेज सर्कलका हामी थ्रि इडियट्स हामी (म मने र बाले) नभेटेको पनि डेढ महिना जति भैसकेको रहेछ। ग्राजुएसन लेभलको कलेज जीवन सकेपछी गधे पस्चिसीका सबैजना आ-आफ्नै धुनमा मस्त। आ-आफ्नै भविष्य र सोचाइले ब्यस्त । शनिवार सबैलाई बिदा मिल्नेहुँदा शुक्रबारको रातलाई Happy Friday night बनाउने सल्लाह गरी दुवै इडियटलाई बोलाई म पनि हिड्दै रत्नपार्कतर्फ लागेँ।म पुगिसक्दा मने पनि आइसकेको रहेछ। केहिवेर पुस्तक पसलहरु चाहारेर यात्रालाई गन्तब्यतर्फ मोडियो। जेठ अन्तिमका लामा दिनहरुमा दिँउसोको सवा चार बजेतिर सूर्य जोड जोड ताप दिइरहेको थियो-अलिकति हिड्दापनि ज्यान पसिनाले निथ्रुक हुने । प्रहरी निरीक्षकको परीक्षा तयारीमा लागेको हुँदा मनेले किताब किन्न भन्दै अद्धैतमार्गदेखि रामशाह पथसम्म सबै पुस्तक पसलमा उसले खोजेको किताबहरु सोध्दै हिँडनु परेको थियो । अन्तत:  पुस्तक पाएपछि बडो उमङ्ग साथ उसले भन्यो “ल अव म तँलाई चिसो खुवाउँछु ।“ नजिकैको पसलमा चिसो र चुरोट तानेपछि शरीरले पनि केहि राहत अनुभव गर्‍यो । पसिना अलि ‌ओभाउन पाए सन्ध्या कालको सूर्य पनि अलि नरम हुँदै गयो । रु. ७५ जम्मा जम्मी पसलमा बुझाएर बालेकोमा जाने गाडी चड्न हामीले बाटो काट्यौ ।
      उफ् .... नजिकै ट्राफिक रहेछन् कमसेकम माइतीघर नपुगी गाडी रोक्न पाउने सम्भावना देखिएन । “उहिबाटै गाडि नचढेर तेरो बुद्धि .....” मनेलाई कटाक्ष हान्दै हिँड्नुको अर्को कुनै विकल्प थिएन । माइतीघरमा पनि ट्राफिक हत्तेरी बबरमहलै पुग्नु पर्ने भो गाडी चड्न त “कहिले काँहि हिँड्नु पनि स्वास्थ्यको लागि राम्रो हो ।” आफ्नो दोषको बचाउ गर्दे मनेले बोल्यो कुरै कुरामा बबरमहल पुगियो । रुमालले पसिना पुछ्दै गाडि कुर्न थालियौं । त्यहा बाट पनि दुईवटा गाडी छुटाईयो । के सारो भिड हो बसमा कतै टेक्ने ठाउँ पनि छैन त । तेस्रो बस पनि उतिकै भिड देखे पछि आधा घण्टा जतिको बाटो हिँडेरै जाने बिचार गरीयो – बालेलाई हामी आईरहेको जानकारी गराएर ।
बाटोको साइड लागेर विस्तारै हामी हिँडिरहयौं । यतिखेरको हिँडाइमा पनि निकै आन्नद आईरहेको थियो । आफ्नै सुरमा गफ गाफ सँगै यात्रा अगाडी बढी रहेको थियो । बानेश्वरमा चिसो सँगको क्षणिक विश्रामले ज्यानमा जोस पलायो । लगत्तै यात्रा बढ्यो ।
++++++++ +++++++++ +++++++
      चुर्लुम्मै डुबिएछ नि मायामा । शय रुपैयाँको रिचार्जले दुई दिन पनि पुग्न छाडिसक्यो । कमाइसमाई केही छैन । उता पढाइको सत्यानाश । जति बेला पनि कुरा कहिल्यै नसकिने यि केटीहरु सित । दिनमा दशचोटी फोन हुन्छ कहाँबाट पुगोस् त रिचार्ज कार्डले । बोली नसुने पनि मन भुटभुटिन्छ । यो लवसवको चक्कर पनि डेन्जरै रहेछ । चिन्नु न जान्नु कताबाट लव परो परो । यी मोवाईल र इन्टरनेटले सजिलो गराई दिएका छन् धन्न हो टेक्नोलोजिको विकास । अन्धै बनाईदिँदो रैछ नि प्रेमले । आफूलाई समेत बिर्सिने । धत् यस्तो नि हुन्छ - ‘विनाशकाले विपरित बुद्धि‘ ‘मलाई त उसैले बढि फोन गर्छे यार ।’ बालकृष्ण (बाले) ले भन्यो “दिनमा दशचोटी फोन चार वटा एस.एम.एस. रुटिनै भै सक्यो, मिस कल त कति कति ।”
एक्जामको रुटिन आईसक्यो, भर्खरभर्खर लव डिप हँदै गएको उसकै पो चिन्ता लाग्छ त खाली । मन त हो आखिर बोली नसुनेसम्म निन्द्रा नै लाग्दैन । ‘मनेले थप्यो – धन्न उसैले अलि अलि कमाउने रैछ र हो, आफ्नो त उपाय छैन हो ।’

    म पनि त्यै ड्याङको मुला न हुँ, के फरक थिएँ र  ! पढाइमा पनि मन जाँदैन । मोबाइल बिग्रेर आफ्नो त बोलि समेत राम्रो सुनिन्न । म्यासेजबाटै काम चलाइएको छ – कहिलेकाही यसो साइबरबाट च्याटमा बस्यो दिन ग'को पत्तै हुन्न । मनमुटु सबै साटियो । आफ्नो भन्दा पनि उताकै बढी चिन्ता हुने ।
     “सारै मायालु र लच्छिनकी छे मेरी मायालु त” मनले भन्थो “प्रोजेक्टमा काम गर्न थालेदेखि राम्रो पैसा कमाउदि रहिछ महिना महिनामा मलाई नि त्यसको हिस्सा आइरहन्छ । तपाईले राम्ररी पढ्नु, पैसा म पठाइहाल्छु नि भनिरहन्छे ।” परीक्षा सकिना साथ जागिरको मेसो गर्नुपर्छ अब । उसको पनि बिहेको कुरा चलिराछ रे । हप्तैपिच्छे केटाहरुलाई टार्दै बसिरहन्छे विचरा । बालुले थप्थ्यो “हुर्केका केटाकेटिहरु बेको कुरा त चलिरहन्छ तर गतिलो जागिर नखाएर त कसरि ब्या गर्नु । ल्याईसकेपछि त पाल्नु नि पर्छ । यै पाराले उपाय उपाय हुदैन, नभन्दै बालु जागिरतिर लागिहाल्यो । महिना दिनमा त नयाँ मोबाइल पो किनिसकेछ । अनि प्रेमिकासंगका बार्तालापहरु  फोनमा कल  रेकर्ड गर्यो र तिनै रेकर्डहरु सुन्दै झनै रोमान्चित हुने । मायाप्रिति अझ झाँगिदै जान थालेछ ।

       झाँगिदै गएको मायाप्रितिसंग बि.ए. सेकेण्ड इयरको परीक्षा पनि मज्जाले सकियो । हरेक परीक्षाको विहान प्रेमिकाले बेस्ट अफ लक भन्ने म्यासेज र कल दुबै आउने । परीक्षा सकाएर सबैजना आ-आफ्नो घर तर्फ लागियो । घरमापनि मायालुको फोन निरन्तर रह्यो । कहिले खानाखाने बेलामा फोन आएर समस्या । बाउआमाले पनि छोरो लभमा फसेको कुरा सजिलै चाल पाइहाले । कुरा लुकाउन पनि जरुरी भएन । दुईचार दिन भने अलि असहज अनुभव भयो घरमा । बाबु आमाका पनि त हामीप्रति केही आकांक्षा र चाहाना पक्कै हुन्छन । छोरो नबिग्रियोस सधै लगनसिल होस् , ठूलो मान्छे बनोस् । र बुहारी पनि कुल खानदानकै होस् । परम्परागत मर्यादा पनि त पुरानो पुस्तामा अलि बढि नै छ नि ।

       “दमकमा उसंगको भेट अत्यन्तै स्मरणीय रह्यो । दुईजना टाँसिएर बाटोको छेउमा गफ गर्दै बसिराबेला कताबाट घुम्दै बाउ पनि टुप्लुक्कै आइपुगेछन् । पछि घर पुगेर दुई घण्टासम्म बाउलाई स्पष्टिकरण दिनुपर्यो यार । धन्न बाउ कन्भिन्स भए । आमाले भने अलि चित्त दुखाएजस्तो लाग्यो ।“ थर्ड इयरको कक्षा चलेको पहिलो भेटमै मनेले सुनायो ।

“ लभ न गरिएको हो मन मिलेपछि ” बालुले भन्यो “के बिग्रिएको छौं र हामी, जुवातास खेलिन्न, रण्डीबाजी गरिन्न रक्सी खाएर बाटोमा बौलाउँदै हिंडिएको छैन । साँचो माया गर्नु त खास समस्या नै होईन है ।‘’

“तर आमाको मन नि दुखाउन हुन्न यार तैले, बिस्तारै आमालाई नि कन्भिन्स गर् न । ‘’ मैले यति नै सुझाव दिएँ । बाउ कन्भिन्स भएसि मम्मी आफै कन्भिन्स हुन्छन ।‘’ पढाई पनि अब सकिन लाइसक्यो अब करियरतिर पनि सोच्नु पर्छ । उमेरसंगै रेस्पोन्सिबिलिटि पनि बढ्दो छ ।

माया गरेपछि मरिहत्ते नै गर्छन् केटीहरु, अरु बिकल्पै सोच्दैनन्  फस्ट एण्ड फाईनल ... त्यही वर्ष नै मनेले सुरक्षा सेवामा नाम निकाल्यो । हाम्रोभन्दा पनि  केटीकै बढी प्रेरणा र सहयोग रह्यो त्यो सफलतामा । केही दिनपछि मने तालिमको लागि नवलपरासीतिर लाग्यो । हामी थ्री ईडियट्सबाट घटेर टु ईडियट्स भयौं, म र बाले केही दिन न्यास्रो लागेता पनि मनेको सफल सुरुवातमा हामी पनि खुशी भयौं ।

      प्राइभेट सेक्टरकै भएपनि राम्रै कमाइ हुने जागिर भेटेपछि र त्यसमा दरिएपछि त्यहीं बर्ष नै बालुले पनि आफ्नै प्रेमिकासंग बिहे गर्यो । बिहेमा मने आउन सकेन तालिमको कारण बाँकी  निकै रमाइलो रह्यो ।

समयसंगै सबै आ-आफ्नै धुनमा ब्यस्त हुनुपर्यो । सरासर ब्याचलर सकाउने त म एक्लो इडियट बने । अरु दुई इडियट्ससंग पनि बेलाबेलामा कन्ट्याक्ट भैरहन्थ्यो र मने काठमाण्डु आउँदा एकरात संगै जमिन्थ्यो । बिहेपछि पनि हामीप्रति बालेको ब्यावहार सधै उस्तै रह्यो । भाउजूलाई पनि हामी थ्री इडियट्सको कथा पूरै थाहा थियो। भाउजू भएपनि हामि बालेकोमै जम्मा हुन्थ्यौ र रात त्यहिँ बिताईन्थ्यो। ब्याचलर सकिएपछि म पनि  सरकारी जागिरकै पछाडि लागेँ । दुई बर्षमै तीनठाउँ पोष्टिङ थुप्रै नयाँ जिल्ला टेक्ने अवशर पाइयो तर जागिरकै कारण घर जाने क्रम भने निकै पातलियो । दुईढाई बर्षको अन्तरालमा समयसंगै केही परिवर्तन पनि हुनु स्वभाविकै हो ।

      तेरो र मेरो भाग्यमा लभस्टोरी सक्सेसफुल रैन रैछ । बानेश्वर चोकको जेब्रा क्रसिङ काटिसक्नासाथ मैले कुराको प्रसंग कोट्याएँ ।
   ‘’हो यार” मनेले अगाडी थप्यो मलाइ अचम्म लाग्छ ती दिनहरु सम्झिदा । जब मसंग केही थिएन उसले निकै माया गरी । आजको यो मेरो अवस्थामा उसको निकै ठूलो हात छ । अहिले मसंग जागिर छ, पढाइ छ, अझै केही गर्छु भन्ने हिम्मत छ, दुईचार हजारको लागी कसैको आश गर्नु पर्दैन तर ऊ मबाट टाढिई । उसंग देखेका सब सपना भताभुङ्ग भए यार । मलाई मरिहत्ते गर्ने केटी ठूलो आशा देखाएर यसरी अन्तै बे गर्ली भन्ने मलाई कल्पना समेत थेन ।

      शान्तिनगरको पुलनेरको नाङ्ले पसलमा एउटा चुरोट सल्काउदै उसले भन्यो “ चारबर्ष सम्मको लभ कसरी एक महिनामै टुक्रिदो रैछ यार । बे पछि त मलाइ फेसबुकमा नि ब्लक हानिछे । उसलाई मेरो माया बढी भयो ।‘’
“उसको बाध्यता पनि त तैले बुझिनस् नि ? ‘’ मैले भने ।

     चुरोटको लामो सर्को तान्दै मने बोल्यो “पच्चिस वर्ष पुग्न लागेकि केटी, गाउघरमा हल्ला त चलिहाल्छ नि त्यै नि वैशाखमा म घर गएर सबै कुरा सेटल गर्ने प्रयास गरें । सब ब्यर्थ गयो । उसकै घर पुगेर पनि सबै कुरा बताएँ तर उसका बाबाले खासै बुझ्न चाहेनन् । एक दुई महिनामै बिहे गर्ने स्थिति त अहिले मेरो काँ छ र ? यता इन्सपेक्टर तयारी गर्ने पर्यो । एक बर्ष पनि उसले अब नपर्खने रे । उसको बोली अलि चर्को भयो “ अहिले आएर तर्किन खोज्ने, मेरो जागिर मन नपर्ने नानाथरिका शंका गर्ने कति सम्म जायज कुरा हो ? ’’

    पुलबाट झरेर फोहरले ढाकिएको बाग्मती किनारै किनार हामी हिंड्यौ । सुर्यले चन्द्रागिरीको नेटो काटिसकेको थियो । हल्का चलेको बतासले वाग्मतीको दुर्गन्ध नाकमै ल्याइ पुर्याउथ्यो । चुरोटको ठुटो बाग्मतीतिर मिल्काएर उ बोल्न थाल्यो । “जब मम्मीलाइ कन्भिस गराएर म उसको घर गएँ, ऊ टाढिने कुरा गरी । बाउले समेत अब पर्खिन नसक्ने कुरा सुनाए । म निरास भएर घर फर्किएँ । मम्मीलाइ सबै कुरा सुनाए । अनि मम्मिले भन्नुभो “ आफै सोच त तैले कस्ती केटी रोजेको रैछस…. अझै नि केही बितेको छैन त्यस केटीबाट मन हटा मरिहत्ते नगर, तँ आफै बुझ्ने छस मैले अरु के भनु’’ मम्मिको कुरा सारै चित्त बुझ्यो मलाइ त्यो बेला ।
    ‘’तर भन्नासाथ बिर्सन पनि काँ सजिलो छर, ट्रु लभ पो हो त जिन्दगीको पहिलो प्रेम” मैले छोटो टिप्पणि गरें ।

     हो त यार कहिलेकाहीं सारै सेन्टिमेन्टल हुन्छु उसको यादले । बेलाबेलामा सब होश हराउँछ पागल जस्तै हुन्छु म । तीनचारोटा चुरोट नखाई मन थामिदैन । कसोकसो उसको नम्बर डायल भै सक्छ मोवाइलमा तर घन्टि जान नपाउँदै कटाइहाल्छु, अनि क्यै गर्न मन लाग्दैन । ताल उही हो अनि रक्शिले मातिन मन लाग्छ, चुरोट मात्रै खाइरहुँ जस्तो लाग्छ तर पेशागत मर्यादाले त्यति पनि गर्न सक्दिन । ‘’ उभिएरै उसले यति भनिसक्यो ।

  अचेल फोनसोन क्यै हुँदैन ? पाइला बढाउँदै मैले सोधें ।

    “ म गर्दिन अब मनेले भन्यो ‘गरेर पनि के फाइदा छ र ? उ खुशी रहोस् त्यति हो । बे गरेको एक महिनापछि उसैले एकचोटी फोन गरेकि थी ।
के भन्थी त ? सोधेँ ।

   “मैले आत्महत्या मात्रै गर्न सकिन । पलपल मरिराछु प्लिज मलाई बिर्सनु अब, आफ्नो याद बल्झाएर थप चोट नदिनु । मेरो यस्तै भाग्य रहेछ ।’’

  कसरी तैले याद बल्झाइस् र ? उसको कुरा बिचैमा काटेर मैले प्रश्न गरें ।
उसले भन्यो “उसलाइ एउटा नयाँ नम्बरबाट मिसकल र म्यासेज आएछ । उसले मेरो नम्बर भन्ठानिछे । अच्चम लाग्छ, बे गरेर गै सकेपछि पनि ऊ मलाई शंका गर्न छाडिन । म किन मिस्कल हान्थें अब । यसको नयाँ रिलेशनसिपमा म किन तगारो बन्नु लभ टुटेपछि ।‘’

“के भनिस्त अनि ?’’ मैले सोधें ।

   जब त्यो नम्बर मेरो हैन भन्ने उसले बुझी अनि त्यो कसको नम्बर हो पत्ता लगाइदिन निकै रिक्वेस्ट गरी । मैले नि उसलाइ भने ठीक छ तिमी मेरी प्रेमिका थियौ भनेर त हैन तर अरु जो सुकैले भनेको भए पनि मानवताको नाताले मैले सक्दो सहयोग गर्थे । मैले कसको नम्बर हो पत्ता लगाइदिने प्रयास गर्छु । तिमी मलाई यतिसम्म निकृष्ट सम्झन्छौ भन्ने मैले एक रति नि सोचेको थिइन । मैले अब तिमिलाई किन डिस्टर्व गर्थें । तिमी सधै खुशि रहनु यै हो मेरो कामना ’’ मनेले भन्यो ।

    “छाड्दे अब, नयाँ तरिकाले सोच्नु पर्छ, जिन्दगि नयाँ तरिकाले चल्छ’’ मैले सुझाएँ। कुरै कुरामा बालुको कोठामा पुगिसकिएछ । राति सब टेन्सन हटाउनु पर्छ । ‘’

  “यस्तै हो जिन्दगी आफुले चाहे जस्तो काँ हुन्छ र । छाड्दे यी कुरा अब । बालेको ढोका ढकढकाउदै मनेले भन्यो ।

  ढोका खोल्दै बालु दम्पतिले निकै खुशीसाथ हाम्रो स्वागत गरे प्लेटमा आँप तयार रहेछ जुत्ता खोलेर हातखुट्टा धुनासाथ हात हातमा आयपुग्यो ।

   “ ए ! भनेसि मनकामना माइसित छोरा मागेर आइयो’’ भित्तामा झुण्डिइ रहेको मनकामनामा खिचिएको बालु दम्पतिको फोटो तर्फ ईङ्गित गर्दै मैले भने ।

  “छ्या !!! बाबुपनि के जिस्केको होला ‘’ भाउजुले लजाएर राती हुँदै भनिन् ।

  “हामी त बुढी लिएर नि जान पाएनौ मनकामनातिर, गर्लफ्रेण्डले नि छोडेका हामी जस्तालाई पर्खनु पर्दैन है बाले, अब जोश गरे हुन्छ ।‘’ मनेले आगोमा ध्यू थप्यो । भाउजू बोल्ने शब्द नपाएर हाँस्दै किचन तर्फ लागिन् । हामी इडियट्स पनि कोठाबाट उठेर हटलेमनको स्वाद लिने पुरानै ठाउँतर्फ लाग्यौँ ।
..............._______________……………………………………

    आधा शताब्दीको जिवन यात्रामा दुई दशक त प्रदेशमै बिताइएछ, त्यसमा पनि डेढ दशक त जापानमा मात्रै । आइ.एन.जि.ओ.को लिंक पाएपछि जागिरको वास्ता नराखी म हुत्तिएँ । तीनचार वर्षको दुर्गम क्षेत्रमा पाएको कार्य कुशलता र सफलताले प्रवन्धक, सहायक निर्देशक हुदै निर्देशकको गरुङ्गो पदसम्म पुर्यायो । देशका पिछडिएका ठाउँहरुमा स्वास्थ्य र शिक्षामा दिनसक्नेजति योगदान पुर्याउन म कहिल्यै पछाडि परिन । आफ्नो जिवन प्रति मलाइ गर्व नै  छ । सेवाको बाँकि हिस्सा जन्मभूमिमै बिताउने चाहना साथ नेपाल फर्किएँ । जापानमा रहँदाका अनन्य मित्र वरिष्ठ कुटनितिज्ञ नागासुमिले पनि मलाई पछ्याए। फेरि तीन महिना नेपाल राम्ररी घुम्ने योजना सहित उनी आए मसंगै ।

    देशको विकृति र गुण्डागर्दीलाइ तह लगाउने तथा सामाजिक अमनचयन कायम गर्ने कार्यमा मने कहिल्यै चुकेन । म कसैलाई थाहा नदिई सुटुक्कै नेपाल आएँ । श्रीमतीले उताको सबै ब्यवस्था मिलाएर छोरीको ग्रयाजुएसन सकिएपछि अर्को वर्ष मात्र नेपाल आउन पाउने भएपछि म यताको ब्यवस्था गर्न हतारमै कोही साथीलाई फोन नगरी सरप्राइज तरिकाले नेपाल आएँ । दुईवर्ष अघि बालुसंग टोकियोमै भेट भएको थियो सम्मेलनमा आएको बेला एकरात त मेरो अपार्टमेन्ट मै विताएको थियो । प्रख्यात कम्पनिको कन्ट्रीम्यानेजर भैसकेर पनि उ उस्तै थियो । थ्रि इडियटसको प्रसंग निक्लदा मेरी श्रीमतीले पनि खुब चाख दिएर सुनिथिन् । कार्य व्यस्तता र परिस्थितिसंगै साथीहरु घरपरिवार र देशबाटै टाढा हुनुपरेता पनि बेलाबेलामा सम्पर्क भै रहन्थ्यो । म नेपाल नआएको साढे चारवर्ष पुरा भैसकेछ । मनेसंग प्रत्यक्ष भेट नभएको पनि झण्डै नौ वर्ष भै सकेछ ।
.................------------...............------------
स्वयम्भूको मूल स्तुपमा नागासुमीले ॐ मणि पद्मे हुँ भन्दै एक चक्कर पूरा गरुञ्जेल भित्तामा अडेश लगाएर मैले बालुलाई फोन लगाएँ ।

सरलाई अचम्म लाग्ला म स्वयम्भूबाट काठमाण्डौं नियाल्दै छु भन्दा बालुले हाँस्दै ए त्यो मलाई थाहा छ, अझै झर्ने बेला भएन र तलतिर भन्यो । अनौपचारिकतामै फोन राखेर म र नागासुमी स्वयम्भूबाट फर्कियौं ।

   तल ओर्लेर रिङरोडको साइडबाट स्वयम्भू गेटका मूर्तिहरुको फोटो लिदै गर्दा म झस्किएँ ।

“हामीलाई अत्तोपत्तो नदिई नेपालमा ? ’’

     पछाडि फर्केर हेरेँ डि.आइ.जि. मनोज र बालुसंगै मलाई हेर्दै हाँसिरहेका थिए । म सारै अच्चमित भएँ । मनेले कतिखेर मलाई देखेछ, कतिखेर बालेलाई बोलाउन भ्याइसकेछ र उल्टो मलाई नै सरप्राइज दिन स्वयम्भूमा त्यसरी कुरेर बसेको रहेछ । आखिर पुलिस अफिसर न हो । माथि आधाघण्टा अगाडि ऊ गाडी चढ्दै गर्दा मैले मात्र उसलाइ देखेँ भन्ठानेको ऊ त झन् तेज पो निस्कियो । कपडा बदलेर बिदा समेत मिलाएर आउन भ्याइसकेछ ।

   केहीबेरको कुराकानीपछि बालुले आफ्नो जिपको ढोका खोल्दै भन्यो “पहिला त्यैँ पुरानो हटलेमन सेन्टर त जाने होला ? ‘’ मने र म खुब हाँस्यौ । नागासुमीले अच्चम मान्दै बालुलाई हेरिरहे
.................  ............... ..................      ...................

२०७१, सिन्धुली