जिन्दगीको पहिलो मोबाइल

   मेरो जिन्दगीमा आफ्नै नाममा सबैभन्दा पहिले हात परेको प्रिय मोबाइल हो #MotorolaW215  (तस्बिर साभार : https://www.gsmarena.com )

मैले गुल्मी रानीबासको जनबोध उ.मा.वि. बाट कक्षा १२ को पढाइ सकाएर स्नातक पढ्न राजधानी जाने भएपछि वि. सं. २०६३ सालको अन्त्यतिरै बुवाले भारतको सुनौलीबाट त्यो मोबाइल ल्याइदिनु भएको थियो । बजारमा अधिकांश ब्लाक एण्ड ह्वाइट मोबाइल पाइने जमानामा आफ्नो पहिलो मोबाइलमै रेडियो र क्यामेरा जस्ता फिचरले म खुब दंग थिएँ, जसको मूल्य त्यो बेला नेपालमा पसल अनुसार रु. (५५००- ६०००) पर्थ्यो कि जस्तो लाग्छ ।  मोबाइलको बक्समा एउटा दाम्मी इयरफोन र चार्जर समेत सित्तैमा आउँथ्यो ।

  मैले यो पोस्ट गर्दै गरेको पाँचौ पुस्ताको सिम चल्ने अत्याधुनिक मानिने महंगो मोबाइल सेटमा इयरफोन आउनु त टाढाको कुरा एउटा सामान्य रेडियो सम्म पनि छैन 😀😃

गजल

छ यो जून उस्तै, छ यो घाम उस्तै ।

यहाँ प्रेममा घाउका डाम उस्तै ।।

तिमीसंग तिम्रै शहर् फेरियो  रे,

म उस्तै छु साथी र छन् गाम उस्तै ।।

पुगेथेँ जहाँ भेट हुन्थ्यौँ तिमी म,

नयाँ पात्र देखेँ छ त्यो ठाम उस्तै ।।

बिलाएर सीता न फर्किन् अयोध्या,

कठै शून्यतामा रह्यो राम उस्तै ।।

मनैभित्र बस्थ्यौ तिमी मुस्कुराई,

जसै निस्कियौ बल्झिने नाम उस्तै ।।

रुक्न : फऊलुन् ×४

[ बहर : मुतकारिब, छन्द : भुजंगप्रयात ]

अकण्टक भावना

तिमी हाँस्दाखेरी झलमल हुने सूर्य किरण ।

तिमी रुन्छ्यौ जैले जल बनिदिने बादल कण ।।

लिई बास्ना तिम्रै मगमग भईन् पुष्प तरु ती ।

खुशी साट्यौ क्यारे पुलकित हुँदी हेर प्रकृति ।।

तिमी आत्मा मेरी तन मन र यो जीवन तिमी ।

हराएँ आफैमा मृदुलमय आफ्नोपन तिमी ।।

सधै ऊर्जादायी रगत सरि छौ स्नायुहरुमा ।

छ यो चाहा बेग्लै किन किन मनै जान्न अरुमा ।।

अहा अंगालोमा अमर म छु झैँ लाग्छ कहिले ।

र देख्दा सारीमा बनिदिउँ म सप्को कि अहिले ।।

जसै झोला भिर्छ्यौ म बनुँ कि फिता टाँसिन त्यहीँ !

तिमी हिंड्दा तिम्रो छमछम बजूँ पाउजु कहीँ ।।

तिमी प्रज्ञा आभा सुललित कला यैं वरिपरी ।

तिमी आस्था मेरी ढलमल नहोस् जीवनभरी ।।

तिमी हौ धर्तीमा प्रणय रसकी चारु सुमना ।

तिमी सारै प्यारी मधुर लयकी काव्य रचना ।।

तिमी सायं सन्ध्या समरुप सधै शान्त प्रहर ।

तिमीमै गाभिन्छन् सकल मनका तिव्र रहर ।।

म थोपा मात्रै पो अखिल जलकी सागर तिमी ।

हुँदा मैले अल्छी भर न मनमा जाँगर तिमी ।।

   (छन्द : शिखरिणी)

[ प्यारीलाई प्रथम दाम्पत्य वर्ष गाँठको अनन्त शुभकामना 😍 ]

प्रश्न

            (छन्द : शार्दूलवीक्रीडित)

कैयौंको बलिदान भो मुलुकमा नेपाल बन्ला भनी
उस्तै छन् मति सुध्रिएन दलमा संख्या र कुर्सी गनी ।
आशा भाषणमा दिएर नजुटी त्यो पूर्ण होला कहाँ
यस्तै हो कि बताउ ए प्रिय सखे नेपाल साँच्चै नयाँ ??

सारा देश रुँदै अभाव दुखमा भोको र विक्षिप्त भै
सीमाना पनि स्वस्थ छैन धरणी खुम्चीरहेकी सधै ।
राजा मात्र हटे हजार अझ छन् उस्तै रजौटा यहाँ
सामन्ती मतियारको छ अखडा नेपाल यो के नयाँ ??

बाढी या असिना, प्रकम्प पहिरो व्याधी विपत्ति हुँदा,
लुट्दैछन् किन राज्यकोष यसरी संसार सारा रुँदा ।
खाडीमा अलपत्र छन् कतिजना संघर्षका नाममा 
टुङ्गो छैन युवा पलायन नभै नेपाल यो के नयाँ ??

हत्या दैनिक हुन्छ मध्य दिनमै चोरी बलात्कार छन्
भोका यी निमुखा र निर्धन कठै गिर्दो अवस्था छ झन् ।
बाँझो खेत रह्यो भने लहलिदै खाद्यान्न फल्ला यहाँ ?
हामी ऐजरु झैं पराश्रृत बन्यौँ, नेपाल यो के नयाँ ??

कौवाको फुलबाट कोकिल कहीँ सप्रेर जन्मन्छ र
भ्रष्टाचार यसैगरी बढिरहे यो देश सप्रन्छ र ?
ज्यादा छन् अपराध रातदिनमा अन्याय उस्तै जहाँ
नेताले ढुकुटी सकाउँछ उसै नेपाल यो के नयाँ ??

कोही शासक छैन किन्तु अहिले सर्कार आफै पनि
सत्तालिप्त लिसो बनेर दुखमा लुट्दैछ लुट्दैछ नि ?
सुख्खा खेत मधेसमा फुटिसके जल्श्रोतका छौ धनी
माऊ स्याल परे भने त डमरु के बाघ बन्छन् त नि ??

फेँदैबाट उखेल्न भ्रष्ट लहरा संस्कार टुक्राउन
कोरोना अब जा विषाक्त बिरुवा ऐजेरु ती खुर्कन ।
को देला किन देश रुन्छ यसरी यो प्रश्नको उत्तर
खिर्‍राको रुखबाट काफल अहा चाहेर के फल्छ र ??


कलङ्की , काठमण्डौ ~ २०६६

लकडाउन

लकडाउन खुलेकै दिन मोबाइलमा आउनेछ , 

फोनको घन्टी,

नयाँ सम्बन्ध बन्दै गरेकाहरुको डेटिङ जाने प्लान बन्छ ,

हाम्रो पनि साथीभाई भेट्ने प्लान बन्छ ।

साच्चै...

कस्तो भयो होला है हाम्ले खाजा खाने गरेको त्यो बर्गर हाउस 

र,

कस्तो भए होला त्यो कट्टी रोल, 

चटपटे तथा पानीपुरी पसल, 

अनि कता गए होलान् चोकको चोपिलो चटपटेवाला खड्का जी ? 

त्यो भेज मम पसल अनि  

नयाँ पोखरीको मुखैमा झुन्डिएको 

चाट पसलकि चस्मिस साउनी 

चारजना अल्लारे च्वाँक केटी वेट्रेस राखेर

सधैं मिठो मम ख्वाउथिन् ।

खानेहरुले खाइरहेका हुन्थे त कोहि मोबाइल चलाईरहेका, 

कोही सरकार ढाल्ने र सत्ता परिवर्तन गर्नेदेखि 

युरोप र अमेरिकाका नवीनतम् प्रविधि सम्मका 

कुरा गर्नेहरु पनि । 

कस्तो भयो होला..

चक्रपथको वारपार गर्ने त्यो जेब्राक्रसिङ ?

कति कलेज स्टुडेन्टका क्रसहरु भेटिदा हुन् 

अनि 

कतिका साथिभाइ र आफन्त नै, 

के त्यो रिङरोड 

हाम्रो आगमनको प्रतीक्षामा पर्खीरहेको होला ?

साँच्चै अहिले खाली होला नि है "नेपाल यातायातको" पुरानो बस ?

कहाँ पुगे होलान् साझा यातायात अनि नगर बसहरु !

राम्रो ड्रेस लगाएर स्कुल जाने उमेरमा 

सल्लाघारी - ठिमी- कोटेश्वर -बानेश्वर - सुन्धारा -रत्नपार्क…

ठमेल - सोह्रखुट्टे - बसुन्धरा - नयाँबसपार्क भन्दै यात्रु बोलाउने  ती कलिला ओठले आजकल के भन्छन् होला ? 

कस्तो भयो होला 

हामीले अभ्यास गर्ने खेल मैदान 

अनि भुइचालोले भत्किएको त्यो मिनी स्टेडियम !

बिचरा… तिनकुनेको रोड

कौशलटारदेखि कोटेश्वर सम्म पट्यार लाग्दो 

जामको लाइनमा बस्ने सवारी साधनका मानिसहरु अनि 

अचम्म मान्दै होला अहिले, 

"हैन यी मानिसहरु कता गए ? 

मदेखि वाक्क भएर 

अर्कै बाटो रोजे कि क्या हो ?"

जसरी एउटा स्वार्थ पूरा भएपछि मान्छेले अर्को साथ रोज्छ ? 

उसै गरी अन्तै त गएनन्……!

वर्षौंपछि 

आफ्नो धुलाम्य अनुहार धोएको 

काठमाडौको आकाशले के सोचिरहेको होला ?

"आपविपत र खुशीमा मलाई सम्झने भक्तजनहरु कता गए ?" 

भन्ने प्रश्नचिह्नले कति पिर गर्दै होलान् हाम्रा पशुपतिनाथ ।

चोभार र कीर्तिपुरका ती डेटिङ स्पटहरु 

के सोच्दै होलान् ?

"कता गए युगल जोडिहरु ? जो हरेक साझ यहाँ आएर यौवनका क्षणिक मदहोशीमा सँगै जिउने र सँगै मर्ने झुटा कसम खान्थे…"

के सोच्दै होला..

गल्ली भित्रको लिक्वर पसले दाइ !

हरेक दिन यावत् पीडाहरु भुलाउन, 

यहाँ आउने त्यो अङ्ग्रेजी बोल्ने दाइ 

आजकल कता गए होला ?

लकडाउन त केही समयको लागि न हो,

यी सबैकुराहरु पुनः दोहोरिदै जानेछन्,

फेरि साथीभाइ भेटिनेछन् ।

फेरि पनि जिब्रो पट्काएर मम खान पाइने छ,

फेरि मीठो बर्गर खान पाइने छ ।

आफ्नी प्रेमिकालाई बाइकको पछाडी राख्ने अल्लारे केटाहरु चोकहरुमा जाम खुल्नासाथ साठीको स्पिड नघाउने छन्  ।

फेरि उसै गरी टिप्परहरु..

मुटु नै थर्काउने गरि दौडिने छन्,

फेरि पनि नेपाल यातायातको गल्लीमा 

खुट्टा टेक्ने ठाउँसम्म हुने छैन,

काठमाडौको आकाश धमिलिने छ,

छिटै जडिबुटीको फराकिलो सडक पनि

भार बोक्न नसक्ने गरी लत्रने छ,

फेरि मन्दिरमा घन्टी बज्ने छ,

अनि ट्राफिक दाइहरु सिठ्ठी फुक्दै 

जाम खुलाउन व्यस्त हुनेछन्  ।।

फेरि.. पुरानै

१०-५ को ड्युटी दोहोरिने छ,

पहिले झैं  

हरेक दिन, हरेक बार अनि गतेहरु 

याद हुने छन् ।

फेरि वातावरण कैद अनि 

मानिसहरु स्वतन्त्र हुनेछन् ! 

अनि चल्नेछ उसैगरी 

तेरो-मेरो भन्ने लुछाचुडी भावना…

फेरि चल्नेछ चाकडी, नोकरी, बिजनेस र 

जागिरमा अडिएको 

अनवरत मानवीय जीजीविषा अनन्त कालसम्म ।।।

[साथी दिपेन्द्र ढकालको संस्मरणात्मक भावनाबाट बनेको कविता, यो कविताको सबै फोटोमा दिपेन्द्र ढकाल र म ]

मिति : २०७७/०१/२२ 

राँझा, नेपालगन्ज - बाँके