(स्रग्धरा छन्द)
डोको
नाम्लो हलोमै तरुणवय गयो जिन्दगी आजसम्म
डाँडाँपाखा उकाली वनचउर सधै लेकबेशी छ टम्म ।।
चिर्दै
पुर्दै छ धर्ती दशथरि लहरा बिज्छ काँडा चसक्क
कर्मै
खोटी छ भन्दै धुरुधुरु निमुखो रुन्छ हाँस्छ फुसुक्क ।। १ ।।
कैले
हावा र हूरी गढबढ असिना ठीक्क पर्दैन पानी
अन्यायी बन्छ साहू गरीब र श्रमको ख्याल केही नमानी ।।
पुछ्दापुछ्दै बगेका खलखल पसिना पुछ्दा बढ्दोछ सास
भाडाको
खेतबारी मजदुर विचरा माटोमै हुन्छ बास ।। २ ।।
भुण्टे
रोगी चमेली पनि परिछ थला, छैन कौडी फुटेको
अर्काको
खेत जोती जुनिभर यसरी बस्न खानै पुगे पो ।।
ठाडो आदेशसंगै हुकुम अति कडा साहु आएर बस्दो
यस्तो
पीडा र चिन्ता दु:ख मन भरिको
उफ् छ यो भाग्य कस्तो ।। ३ ।।
हाम्रो अस्तित्व पापी पलपल नमरी ज्युनु जीवन हैन ?
हेर्दा ऐजेरु जस्तो भर कति नहुने श्वासमा प्राण छैन ।।
यस्तो
अस्तित्व देख्दा मजदुर भरीया सर्वहारा सबैको
को फेर्ला शक्तिसत्ता मुलुक बुझिलिए हैन पेवा कसैको ।। ४।।
काठमाण्डौ
, २०६५
