अनुदित कविता

Tonight I can write the saddest lines.

Write, for example, 

'The night is starry and 

the stars are blue and shiver in the distance.'

The night wind revolves in the sky and sings.

Tonight I can write the saddest lines.

I loved her, and sometimes she loved me too.

Through nights like this one I held her in my arms.

I kissed her again and again under the endless sky.

She loved me, sometimes I loved her too.

How could one not have loved her great still eyes.

Tonight I can write the saddest lines.

To think that I do not have her. To feel that I have lost her.

To hear the immense night, still more immense without her.

And the verse falls to the soul like dew to the pasture.

What does it matter that my love could not keep her.

The night is starry and she is not with me.

This is all. In the distance someone is singing. In the distance.

My soul is not satisfied that it has lost her.

My sight tries to find her as though to bring her closer.

My heart looks for her, and she is not with me.

The same night whitening the same trees.

We, of that time, are no longer the same.

I no longer love her, that's certain, but how I loved her.

My voice tried to find the wind to touch her hearing.

Another's. She will be another's. As she was before my kisses.

Her voice, her bright body. Her infinite eyes.

I no longer love her, that's certain, but maybe I love her.

Love is so short, forgetting is so long.....

…………………………………………………………………………

………………………………………………………………………

यो साँझ म केही हृदयविदारक हरफहरु लेख्न सक्छु,

जस्तो कि 

चकमन्न रातमा दूर नील आकाशका 

नीला ताराहरु चल्मलाइरहेका छन् ।

रात्रीकालीन सिर्सिरे बतास आफ्नै गुञ्जनभित्रै 

सुस्ताइरहेको छ ,

यो साँझ म मन छुने हरफहरु लेख्न सक्छु, 

जस्तो कि 

मैले उनलाई चोखो प्रेम गरेँ 

र उनलेे पनि सायद गरिन् कुनै बेला ।

यस्तै रातहरुमध्ये एकरात 

असीमित खुला आकाशमुनि 

मैले उनलाई अंगालोमा टाँसेर 

लगातार चुम्बन गरिरहेँ... गरिरहेँ.....

उनले मलाई निर्धक्क माया गरिन्, 

मैले पनि झन् बढी,

उनका रिठ्ठा जस्ता लजालु नयनलाई 

कसैले पनि प्रेम नगरोस्, 

यो कसरी सम्भव थियो ?

त्यसैले उनी बिनाको अधुरो म 

यो साँझ मन छुने केही 

दुखान्त हरफहरु लेख्न सक्छु, 

म महशुस गर्नसक्छु तर व्यक्त गर्न सक्दिन 

उनलाई गुमाएको बिचरा म....

यो सन्नाटामय चिसो लामो रात 

उनीबिना झन् लम्बेतान बन्छ, 

मानौ एकनासले मेरो स्पन्दनमा 

कविताको झन्कार सुनिन्छ 

दुबोमाथि शीत टप्किए जस्तो ।

के फरक पर्ला र ! 

जब मेरो मायाले उनलाई साथ राख्न सकिन, 

रातसंग त ताराहरु छन् तर उनी छैनन् मसंग । 

यत्ति हो कि, दूर नेपथ्यमा 

कोही गुन्गुनाइरहेछ दूर नेपथ्यमा 

यद्यपि,

पटक्कै मान्दैन यो मन गुमाएँ उनीलाई ।

यी आँखाहरुले उनलाई हर्पल 

समीपमा खोज्छन्, 

मनै त हो चाहन्छ उनैलाई जो छैनन् निकटमा ।

यो रात उस्तै छ,

साक्षी छन् ती स्वेतवृक्षहरु, 

तथापि 

उस्तै रहेनौँ हामी यो पृथक कालखण्डमा ।

निसन्देह, 

उनलाई किमार्थ माया गर्दिन म 

र पनि सधै माया गरिरहन्छु.. 

किनकि, क्षणिक प्रेमको बिर्साइ अनन्त जो छ ।

……………………………………………………