एउटा अधुरो कथा

एउटा अधुरो कथा

 आधासरो कपाल फुलिसकेछ, उसको अनुहारको चार्मभने उस्तै लाग्यो। दृष्टि त उसको पहिलेदेखि दार्शनिकको जस्तै हो, गाढा सोचाइमा डुबेजस्तो ध्यानमा मग्न बुद्धको हेराइजस्तो सधै गहन। डि आइ जि को बर्दी उसको शरिरमा यति सुहाएको थियो कि म धेरैबेरसम्म हेरेको हेर्यै भएँ। वरिष्ठ जापानी कुटनितिज्ञ नागासुमिको बोलीले म झसंग भएँ। उनी तेस्रोचोटि स्वयम्भू डाँडा चढेको यो अनुपमताको वर्णन गरिरहेका छन्। म उनकै कुरामा सही थप्नु बाहेक बोल्नुपर्ने आवस्यकतै छैन। दुवैजनाको साटो उनी एक्लै बोलिरहेका छन्।उनले स्वयम्भूका आँखाको बर्णन गरिरहदा मेरो दृष्टिमा एकपल डि आइ जि को तारायुक्त निशान गाडि पर्यो, राम्ररी हेर्न नभ्याउदै गाडि घुम्तीबाट मोडिएर गयो।

।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।

आखिरी जेठको उखर्माउलो गर्मीमा तलब बुझेको सबै पैसा सकिनै लागेको थियो। नेपालको सामान्य सरकारी जागिरको तलबले शहरमा जेनतेन छाक टार्नसम्म पुग्थ्यो। अलि धक फुकाएर खान र लाउन पनि कतै न कतैबाट खर्च कटौती गर्नैपर्ने। तर एक्लो ज्यान भएको बेलामा नि मस्ती नगरे कहिले गर्ने त ! त्यसमाथि पनि "Carpe deium Theory - Seize the day, Grab the time" बाट प्रभावित हुँदा जागिरप्रति अलि वितृष्णा बढेको थियो। न त भनेको बेला बिदा पाइने न त आफूले चाहेको ठाँउमा निर्धक्क घुम्न पाइने। तैपनि नया ठाउमा पोस्टिङ परेकोले एक दुई वर्ष जागिरकै निहुले नया ठाउ घुम्न पाइने भएपछि म जागिरमा थामिइरहेको थिएँ। नया ठाउमा जानुअघि आफ्नो सर्वाधिक निकटका दुई साथीसंग एकरात बिताउने कार्यक्रम मैले तय गरिसकेको थिएँ। अर्को एकदम मिल्ने साथी गोविन्दे विदेशमा रहेकोले हामी थ्री इडियट्स नै काफी थियौँ रमाइलो गर्नको लागि । दुईचार हजार खल्तिमै भएको अवस्थामा मैले मनेलाई फोन गरेँ- शुक्रबारको अपरान्ह। सेटिङ त हाम्रो पुरानै लोकेशन हो बालेको कोठा। बालेको कोठा र गैरीगाँउको हटलेमनमा मलाई विछट्टै खालको आनन्द आउँछ। त्यसमाथि कलेज सर्कलका हामी थ्री इडियट्स (म, मने र बाले) नभेटेको पनि डेढ महिनाजति भैसकेको रहेछ। ब्याचलर लेभलको कलेज जिवनपछि गधेपच्चिसीका सबैजना आआफ्नै धुनमा मस्त, आआफ्नै भविष्य र सोचाइले आआफ्नै काममा व्यस्त। शनिबार सबैलाई बिदा मिल्ने हुदा शुक्रबारको रातलाई Happy Friday Night बनाउने सल्लाह गरेर दुवै इडियट्सलाई फोन गरेर म इडियट पनि हिड्दै रत्नपार्कतिर लागेँ। म पुगिसक्दा मने पनि आइसकेको रैछ। केहीबेर पुस्तकपसलतिर चाहारेर यात्रालाई गन्तव्यतर्फ मोडियो।

जेठ अन्तिमका लामा दिनहरुमा दिउसको सवा चार बजेतिर पनि सूर्य जोडजोडले ताप दिइरहेको थियो- अलिकति हिड्दापनि ज्यान पसिनाले भिजेर निथ्रक्कै हुने। परिक्षा  तयारीमा लागेको हुदा मनेले किताव किन्न भन्दै अद्वैत मार्ग देखि रामशाह पथसम्म सबै पूस्तक पसलमा उसले खोजेको कितावहरु सोध्दै हिंड्नु परेको थियो । अन्ततः उसले भनेको  किताव पाएपछि उमंगसाथ भन्यो ल अव म तलाई चिसो खुवाउछु l नजिकैको पसलमा चिसो र चुरोट तानेपछि शरिरले पनि केहि राहत अनुभव गर्यो । पसिना अलिअलि ओवाउन पाए, सन्ध्याकालको सुर्य पनि अलि नरम हुदै थियो l 75 रुपैया जम्माजम्मी पसलमा बुझाएर बालेकोमा जाने गाडि चढ्न हामीले बाटो काट्यौँ ।

उफ् ..... नजिकै ट्राफिक रहेछन । कमेसकम माईतिघर नपूगि गाडि रोक्न पाउने सम्भावना देखिएन । उहिबाट बस नचढेर तेरो बुद्धी मनेलाई कटाक्ष हान्दै हिंड्नुको अर्को कूनै विकल्प थिएन । माईतिघरमा पनि ट्राफिक । हत्तेरी बबरमहल नै पूग्नू पर्ने भो गाडी चढ्न त ! कहिले काही हिंड्नु पनि स्वास्थ्यको लागि राम्रो हो । आफ्नो दोषको बचाउ गर्दै मनेले भन्यो कुर्रै कुरामा ववरमहल पुगियो रुमालले पशिना पुच्दै गाडी कुर्नुको विकल्प थिएन  l

क्रमश ..

किचकन्या ( कथा)

कथा (किचकन्या)

राम्रो त म यसै पनि थिइन नै,त्यसमाथि झुस्स बढेको दारी र जिंग्रिङ्ग परेको कपालले कुनै दन्ते कथाको भुतभन्दा कम थिइन। धारामै पानी आउने भएपनि अल्छिले गर्दा ननुहाएको पनि थुप्रै दिन भैसकेको थियो, कपडाहरु नधोएको त कति भएको थियो म आफैलाई राम्रोसंग थाहा थिएन। तीनचार महिना गाँउ र छसात महिना शहरमा बस्ने मेरो स्वभावको कारण शहरको डेराका कपडाहरु वर्षको दुईतीनचोटि मात्रै धोइन्थे त्यै पनि ड्राइक्लिनर्सकोमा। म गाउँबाट शहर फर्कदा आफ्नो कोठा र कपडा सधै चिटिक्क होउन् भन्ने चाहन्थेँ,तर कहिलै त्यसो भएन। म शहर आउँदा कोठा व्यवस्थित गर्न पूरा एकदिन लाग्थ्यो र बिस्तारै घर फर्कने बेलासम्म पुन: भद्रगोल भइसक्थ्यो। कोठा व्यवस्थित गरेको दिन मलाई निकै आनन्द लाग्थ्यो आफैसंग। दिनभरको कपडा धुवाइ एवं सरसफाइले शरीर थकित हुन्थ्यो अनि सफा कोठामा मज्जाको निद्रा लाग्थ्यो - कलेजको नोट र थेसिस सार्न बाँकि नै रहन्थ्यो।
एकपटक सबै काम सकाएपछि डेरा नजिकैको चउरमा बसेर म चुरोट तान्दै विभिन्न तर्कना मनमा खेलाउदै थिएँ, साँझपख भएकोले बाटोमा मान्छेको चाप पटक्कै थिएन। छिटफुट एकदुई जना हिडिरहेका थिए। चुरोट तानेर आधाआधी पुराएको थिएँ,मेरो दृष्टि बाटोको पल्लोछेउबाट मतर्फ आइरहेकि अति राम्री नवयौवना स्त्रीमाथि पुग्यो। मबाट केही गजको मात्र दुरिमा ऊ आउदै थिई। उसका चम्किरहेका आँखाले  अब चुरोट सधैको लागि मिल्काइदेउ भनिरहेको आभाष पाएँ। यद्यपि मैले थप एकसर्को लामो ताने। ऊ मेरो थप नजिक आई, उसको हिडाइमा मैले त्यति सहजता देखिन। उसले दाँया खुट्टो केही खोच्याइरहेकि थिई। हल्का सेतो पहिरनमा उसको चेहेरा निकै खुलेको थियो मानौ ऊ बेहुली हो ।
खोच्याउदै ऊ मेरो नजिकै आई, मैले वास्ता नगरेझैं गरी दृष्टि अर्कैतिर मोडेँ। ऊ मेरो अगाडि उभिएर मेरो हातबाट चुरोट खोसेर भनी "म कतिचोटि भनौ चुरोट नपिनु भनेर?" उसको आँखामा आँसु छचल्किएको थियो। मैले भईतिर हेरेर जवाफ दिएँ "मैले आफ्नैलागि चुरोट पिन्छु त तिमीलाई के असर गर्यो, आफ्नो बाटो नहिडेर किन चिन्नु न जान्नुको मान्छेसङ्ग झगडा गर्न आएकि !" "चिन्नु न जान्नुको मान्छे रे !" झर्केर उसले थपी "मेरो आँखामा हेरेर भन त चिन्नु न जान्नुको मान्छे !" विवश भएर मैले उसको आँखामा हेरेँ। उसको अनुहार केही परिचित लाग्यो, जति हेर्यो त्यति नै परिचित लाग्यो तर मैले ठ्याक्कै चिन्नभने सकिन। "खै मैले त राम्ररी चिनिन" भन्न मात्रै खोजेको थिएँ उसको खुट्टाबाट रगतको भेल बग्दै गरेको अचानक देखेपछि म बेसरि झस्किएँ 'हत्तेरि के भो त्यो' जोडले उसको खुट्टो छोपिदिन लागेको अवस्थामा मेरो निद्रा खुल्यो त्यहाँ ऊ थिइन, मेरो शरीर थर्र काँपिरहेको थियो। नजिकैको बोतलबाट पानी खाइसकेपछि बल्ल शरीरको कम्पन केही कम भयो। अलि होशमा वरिपरि नियालेँ, हिजैमात्र राम्ररी सफा गरेको शहरको डेरामा म थिएँ। आज फेरिपनि त्यही सपनाले झस्कायो। त्यो अनुहार निकै परिचित भएर पनि मैले ठम्याउन सकिन। झण्डै तीनवर्ष अघि यो घरमा डेरा सरेपछि यै खाले सपना मैले धेरैचोटि देखेँ। सपनाको कुरा अरुलाई के बताइरहनु भनेर अहिलेसम्म यसबारे म चुप थिएँ।
एकाबिहानै धारामा पानी आयो भनेर घरवेटी अन्टीले ढोका ढक्ढकाइन्, त्यै बेलामा अन्टीलाई ढोकामै पर्खाएर त्यो सपना सबै सुनाएँ। मेरो कुरा पूरा नहुदै अन्टीका आँखा टिलपिलाउन थाले र तप्पै आँसु चुहाइन् । "बाबु!" अन्टीको स्वर कारुणिक भयो- "मुटुको घाउ मैले बिर्सदै थिएँ, आज फेरि तपाईले उक्काइदिनु भयो। मेरी छोरी थिई सपना, गाँउमै बा आमासङ्ग बसेर SLC सकाएपछि ऊ यही पढ्न आई र बाह्रमा पढ्दैगर्दा एकदिन गाडिले हानेर…………….. अन्टी मन थाम्न नसकेर धर्धरी रोइन्।
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!>>>>>>>>>>>>>>>>>>>!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
सपना….!  हामी एउटै कक्षामा पढ्थ्यौँ। ऊ पल्लो गाँउबाट आउथी। प्राय: अगाडिको बेन्चमा बस्ने ऊ र पुछारमा बस्ने मविच कमै मात्र बोलचाल हुन्थ्यो। स्कुलबाट फर्कदा पनि बाटो फरक दिशामा पर्थ्यो। कक्षा दशको अर्धवार्षिक परीक्षा सकिने दिन उसले मलाई भनी-"पछि पनि हामी एउटै प्लस टु पढौँ है।" "भैहाल्छ नि" मैले भनेको थिएँ "म एता पल्लो गाँउको नया खुलेको प्लस टु पढ्छु तिमी नि त्यै एडमिट गरन।" "नाइनाइ…" उसले भनी "मेरो मम्मीबाबा काठमाण्डौमै हुनुहुन्छ,हाम्रो घर नि उतै छ,शहरमा पढाइ पनि त राम्रो हुन्छ आफूले भनेकै विषय पढ्न पाइन्छ।" उसको कुरा विचैमा काटेर म बोलेँ "तिम्रो पो सबै उता हुनुहुन्छ र! मेरो त उता कोही नि हुनुहुन्न म यै पढ्छु।"
SLC को नतिजापछि पास भएका साथीहरु आफ्नो रोजाइका विषयहरु पढ्न थालिहाले। कतिपय साथी त शहरतिर पनि लागे। पल्लो गाँउमै पढ्ने हामीहरु पनि एक दर्जन बढी नै थियौँ। क्याम्पसमा थप नयाँ साथीहरुको भेटघाटले कतिपय पुराना साथीहरुको सम्झना विस्तारै कम हुदै गयो।
एक महिना जतिपछि मैले सपनाको चिठी पाएँ,चिठीभन्दा प्रेमपत्र बढी थियो त्यो। उसलेलेखेकि थिई--"संगै पढ्दा कहिलै मन खोलेर भन्न सकिन, शहर आएपछि तिम्रो याद र गाँउको सम्झनाले टोलाइरहने भएकि छु। कक्षामा पनि एक्ली हुन्छु कसैसंग पनि मिल्न सक्दिन। गाँउ फर्कौँभने नि अब त पढाइ आधाआधी भैसक्यो। म तिमीलाई कति चहान्छु- कसरि बताउँ ।। मेरो यो घरको नम्बरमा एकपटक जसरि पनि फोन गर न प्लिज………………… !!"
त्यतिबेला हातहातमा मोबाइल थिएन। गाँउको पिसिओबाट सबैले सुन्ने गरी केटीलाई फोन गर्न मलाई लाज लाग्यो। त्यो गाबिस भरिको एकमात्र पिसिओमा सधैजसो फोन गर्नेको भिडैभिड हुन्थ्यो। मैले उसको कलेजको ठेगानामा एउटा रजिष्ट्री चिठी पठाएँ। म अलि मुर्ख स्वभावको हुनाले उसको प्रेमलाई बुझ्न सकिन। म केटीहरुसंग असाध्यै लजाउथेँ, अरु कसैले हेरेको छभने बोल्दापनि निकै धक लाग्थ्यो।
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!>>>>>>>>>>>>>>>>>>>!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ओहो! आठ वर्ष बितिसकेछ, यो अवधीमा म निकै फेरिएछु। अलि बिग्रिएँ पनि साथीहरुको संगतले। जिल्ला सदरमुकामको क्याम्पसबाट ब्याचलर सकाएर डिग्री पढ्न राजधानी छिरेको पनि तीन वर्ष पुगिसकेछ। पल्लो गाँउतिरका घरबेटी भनेर म त्यो घरमा कोठा सरेको थिएँ र मलाई पूर्णत: घरकै आभाष मिल्थ्यो। त्यसैले पनि म घरमाजस्तै अल्छी थिएँ। हरेक दिनजसो अन्टीले मेरोलागि समेत तरकारी पकाएर राख्दिन्थिन्। यो तीन वर्षमा सपनाको कुनै पनि नाम निशान मैले त्यो घरमा देखिन- एउटा फोटोसम्म पनि।
"बाबु…." अन्टीको बोलिले म झस्किएँ। अन्टी आँखा पुछ्दै लटपटिएको बोलीमा ढोकाबाट बाहिरिइन् "त्यो दिन सपना पनि सेतो कुर्तासुरवाल लाएर निस्केकि थी घरबाट, पापी दैवले फर्कन दिएन घर नजिकै आएर बाटो काट्दा एक्सिडेन्ट भो। आजबाट तपाईले नयाँ कोठा खोज्नु है यो घरमा नबस्नु ।।।


१२ जेठ २०६९ लाजिम्पाट, काठमाण्डौ

दाइ

 सल्लाघारीको वनमाथि मन्दिरहरु र वनभन्दा केही तल हाम्रो सानो गाँऊ ~ साँच्चै  स्वर्गजस्तो । गाँउको पुछारमा हाम्रो घर , घरमा म र मेरी आमा । दिदीको चाही पोहोरै विवाह भईसकेको थियो। अहिलेको तिजमा आउनुहुन्छ रे , आमाले भन्नुहुन्छ । शहरभ्न्दा नि,,,कै पर हाम्रो गाँउ । म पनि गाँउकै स्कुलबाट +२ पास भएँ । आमाले मलाई निकै दु:ख सहेर र मेरोलागी कती दिनसम्म भोकै बसेर कतिका मेलापात गरेर पढाउनु भएको हो ।

मैले अहिले पनि सम्झन्छु, म तीन कक्षामा पढ्दा एकपटक आमासंग सोधेको थिएँ- " हामी किन जम्मा तीनजना मात्र छौँ ,रामे साने शिवे अरु सबैकोमा त कती धेरै जना छन । तिनीहरुकोमा त दाइ र बा पनि छन , हाम्रोमा चै किन छैनन् " त्यतिबेला दिदी घाँस काट्न जानु भएकोले घरमा आमा र म मात्र थियौँ । मेरो अबोध प्रश्नले आमाले केही उदास स्वरमा भन्नु भएको थियो- "तेरो दाइ तँभन्दा दश बर्ष जेठो थ्यो , तँ दुई बर्षको  हुँदा बा र दाइ शहर पसेका थिए बाले कमाउने र दाइले उतै पढ्ने भनेर , छ बर्ष भो तिनीहरुको केही खबर आको छैन न त फर्केर नै आए । यती भन्दै आमाले एउटा पूरै  परिवारको फोटो  देखाउदै बा र दाइलाई , म आमाको काखमा थिएँ । मलाई फोटो देखाइदिदा आमाको आँखामा आँशु टल्पलाइरहेका थिए । आमाको आँखामा आँशु हेर्न  नसकी मैले अन्तैतिर हेरेथेँ ।

मैले आज फेरी त्यै दिन सम्झेँ , खै किन आँखा रसाए मन भारी भयो ।

एक हप्ताअघि मैले आमासंग अब शहर गएर काम खोज्ने  र प्रसस्त पैसा पठाउने कुराको सल्लाह गरेथेँ । आमाले मलिन स्वरमा भन्नु भएको थियो- " त तेरो भाग्यले अगाडि पढ्न पाइनस, राम्रो काम पाए त ठिकै पनि हो ।" आमाले कस्तो कामलाई राम्रो काम भन्नु भएको हो (गर्नलाई सजिलो वा पैसा बढी हुने)मलाई थाहा भएन तर शहर जाने स्विक्रिती दिनुभयो ।

केही पैसा जम्मा गरी म पर्सीपल्ट शहर जाने भएँ । आमाले मेलापात गरेर नै भएपनी मेरो लागि बाटोखर्च पुर्याइदिनुभयो ।

जानेबेलामा मैले भने-"आमा चिन्ता नगरी बस्नुहोला । मैले काम पाउनासाथ फोन गरेर खबर पठाउला । " आमाले बाटोमा नास्ताको लागि मकैको रोटी र गुन्द्रुकको अचारसंगै केही पैसा समेतको एउटा झोला दिनुभयो । मैले भने-" आमा पैसाको दु:ख परे त्यो कालो बाख्रो बेचिदिनुहोला, तपाईलाई नि सजिलो हुन्छ । " आमालाई ढोगी म गाँउघर वनपाखा सबैलाई छोडी शहरतिर लागेँ । आमाले आफू एक्लै बसेर सारा दु:ख सहेर पनि मलाई शहर पठाउनु भयो । म जिन्दगीकै पहिलोपल्ट शहर आएँ ।

अनौठो शहर , ठूला ठूला घरहरु , रमझम र गाडीहरु देखेर म साह्रै दंग भएथेँ । संयोगवश त्यसैदिन एउटा होटलमा वेटरको काम पाएँ । तलब पनि ठिकै हुने र काम पनि सजिलै थियो । मैले भोलिपल्ट नै फोनबाट गाँउमा खबर पठाएँ । त्यो होटल सामान्य नास्ताघर मात्रा नभै भट्टिपसल समेटा भएको कुरा त्यहाँ काम गर्दै जाँदा थाहा भयो । त्यो होटलमा दैनिक दश बाह्र जना जँड्याहा पनि आउने गर्दा रहेछन । तिनीहरु सबै उस्तै र उत्रै देखिन्थे । सबैको उमेर करिब पच्चिस तीस बर्षको हाराहारीमा देखिन्थ्यो । मैले जँड्याहातिर खासै ध्यान दीइन, जँड्याहातिर पनि के चासो दिइरहनु र !!

म शहर आएको पनि लगभग दुई महिना भैसकेछ । दिन कती छिटो बितेको, अब त म शहरसंग पनि राम्रै परिचित भएँ । होटलभित्र काम गर्ने केटाहरुसंग पनि राम्रो परिचय बन्यो । घरिघरि आमाको याद र घरको चिन्ताले सताउथ्यो । एकदिन गाउबाट रमेश दाइ शहर आउनुभएको देखी उहाँसंगै  आमालाई केही पैसा पठाइदिएँ, अनी गाँउका सबैलाई मेरो सम्झना पनि पठाएँ ।  कामको खासै चाप नभएको दिनमा म ढोकामा उभिएर सडकतिर हेर्दै थिएँ, अचानक मेरो आँखा एउटी बीस बाइस बर्षे युवतीमाथि परे, जो एक जना उस्कै उमेरकोजस्तो देखिने युवकसंग मस्तिसाथ हिडिरहेकी थिई । मैले कता कता त्यो युवतीलाई चिनेझै लाग्यो । निकै बेर गमेर सोचेपछि सम्झिएँ त्यो त गाउकै मैयानानी त हो जो चार पाँच बर्षअघी गाउबाट हराई भन्ने हल्ला चलेको थियो । मैले फेरी निकै पर परसम्म हेरेँ तर उशको कुनै पत्तो थिएन । आँखा वरिपरी आमाको चित्र देखेजस्तै लाग्यो र हिंड्नेबेला बा र दाइ जस्तै नहराउनु दिदी पनि पराई भै, तँ बाहेक त अब अरु को छ र भनेको पनि सम्झेँ । शायद आमा बिमारई पो हुनु भो कि !!

दिनहरु क्रमश बित्दै गए,म शहर आएको पनि आठ महिना बितिसकेछ, आउने महिना त  दशैँ छ,दशैँमा घर जानको लागि पैसा अत्यन्त जोगाएर राखेको छु । आमालाई र दिदीलाई पनि त केही कपडा लगिदिनु छ ।

एकदिन होटलको कामले म तरकारी बजार जाँदै थिएँ केही पर मान्छेहरुको भिडभाड देखेँ । निकै हल्लाखल्ला भएकोले कुरा बुझ्न भनी म पनि त्यतै लागेँ ।

ओहो हाम्रो होटलका एक जँड्याहा ग्राहकलाई सबैले लात्तीले हान्दै र थुक्दै थिए । एउटा भद्र मानिसले भने-" यस्ता चोरलाई त्यहाँ लाउनै पर्छ । " उसको खुट्टामा चोट लागेको रहेछ , रगत बग्दै थियो । कसैले अझै हान्दै थिए । मैले कुरा बुझेँ एक महाजनको पैसा चोर्न खोज्दा रंगेहात उनी पक्रिएछन ।

त्यस घटनाको लगभग एक सातापछि पुन: उक्त जँड्याहा र अन्य तीनजना उसका साथी हाम्रो होटलमा आई दुई बोतल रक्सी र तीनओटा गिलास मागी रक्सी खाँदै गफ गर्न थाले । म उनिहरुको चाला हेर्दै थिएँ । रक्सीकै तालमा उसले आफू पिटिएको र झन्डै प्रहरीखोरमा नथुनिएको कुरा दोहोर्‍यायो । अरुले पनि आ आफ्ना घटना सुनाउन थाले ।

कुरैकुरामा रक्सी थपेर एकजनाले सोध्यो- "ओ भक्ते, दशैँमा घर जान्नस कि क्या हो ?"

भक्ते भन्ने ले उत्तर दियो- "क्यार्न घर जाने हँ, बा परारै यैँ मरे , घरमा आमा बैनी र भाइ थे, तिनीहरु नि उतै मरेहोलान् । पन्ध्र बर्ष भो म घर नगएको , कस्का लागि जाने हँ ! मेरो को छ र , दशैँ न सशैँ म त राष्ट्रिय जँड्या , ठुलो चोर हा हा हा हा हा हा ,,,,,,,, उसले रक्सीकै तालमा उत्तर दियो ।

म झसंग भएँ दिदीले आफ्नो बिहेको अघिल्लो भनेको कुरा पनि सम्झेँ "आमा भक्त दाइ र बा पनि भएको भए कती जाती हुन्थ्यो होला !!"

मेरो मनमा दाइको (जँड्याहाको) कुराको ठुलो डेरा जमायो -" बा परारै यै मरे ,,,, तिनीहरु नि उतै मरे होलान् । मेरो को छ र?,,, म त राष्ट्रिय जँड्या ,,,,"

मैले एकपटक त्यो जँड्याहालाई हेरेँ । मैले एकै पटकमा आमा दिदी र जँड्याहालाई सम्झेँ र त्यही ठुलो स्वरले चिच्याउन मन लाग्यो । "आमा! मैले दाइलाई भेटाएँ ई हेर्नु त !!"

मैले आँफैलाई सम्हाल्न सकिन , मानौ म खुशीले  पागल भएछु ।

२०६३-०३-२७ बलेटक्सार गुल्मी

भूल

भूल

ज्योती साँच्चै मलाई प्रकाशको ज्योती झै लाग्ने गर्दछे!

मैले उसलाई पहिलोपल्ट देखेको अझै एक हप्ता पनि पूरा भएको छैन होला तर म ऊसङ्ग यति सुपरिचित भएँ कि म उसको मनमै बसेको छु तर त्यो भन्दा बढ्ता ऊ मेरो मनमा छे ।

पहिलोपटक म उसलाई कालीगण्डकीमा पौडिन लाग्दा देखेको हुँ, त्यसबेला म पनि पौडी खेल्नकै लागि खोलामा गएको थिएँ। हामी माथि पौडी खेल्दै गर्दा केही तल उ पनि आफ्ना साथीहरु सित पौडि खेल्दै थीई। त्यसपछि किन हो मलाई तलतिर जान मन लाग्यो । साथीहरुलाई त्यही छाडी केही पनि नभनी खोलाको भेलसङ्गै म पनि तल गएँ। मलाई देख्दा उसको मन पनि मतिरै आएजस्तो लाग्यो। ऊ मेरो नजिकै पौडी खेल्न थाली निशंकोच निडर !!

मैले सामान्य रुपले सोधेँ " म पनि त्यहाँ आउन सक्छु कि ??" उसले पुलुक्क मलाई हेरेर भनी " पौडिन आउछ भने सक्नुहुन्छ ।" अब मलाई बाटो खुले झै भयो । विचार गर्ने हेतुले त्यतैतिर लागेँ त्यो त माथिको रह भन्दा पनि सानो रहेछ म सजिलै त्यहाँ पुगेँ । करिब आधा घण्टा हामीबिच धेरै कुराकानी भए । मलाई त्यही नै था भयो कि उसको नाम ज्योती हो ।।

मलाई त्यसबेला पढाइको बोझ पटक्कै थिएन । राम्ररी कक्षा बाह्रको परीक्षा दिएकोले म एक प्रकारले स्वतन्त्र नै थिएँ मात्र समय सदुपयोग गर्नको लागि संस्क्र्‍त भाषा पढ्ने गर्थेँ। त्यसपछिका प्राय: दिनहरुमा खोलामा ज्योतीसित भेट हुन थाल्यो। मेरा थुपै साथीहरुले उसलाई देखे, कतिले त खासै राम्री होइन पनि भने तर मलाई उसको रुपप्रति कुनै वास्ता थिएन भित्रै बाट उप्रति एउटा अनुराग थियो,प्रेम थियो ।ऊ पनि मलाई निकै आत्मीय अनुराग देखाउथी । ऊ आफ्नो स्कुलको बर्षे बिदामा त्यहा मामाघर आएकि थिई सधैको लागि थिइन। लाग्थ्यो ऊसंग सधै खोलामै बस्न पाए पनि म प्रशन्न नै रहनेछु।

एकदिन खोलामा हामीहरुले फोटो खिच्दा उसका पनि दुईटा फोटा खिचिदिएँ। उसले मसंग भनिथी "यौटा मलाई दिनुहोला, अर्को चै हजुरले नै राख्नु होला।" मैले हाँस्दै जवाफ दिएथेँ ' तिमीलाई त म मुटुमै राख्छु नि फोटोमा होर !' "कतिदिन रहेछ हेर्छु म पनि" उसले भावुक हुदै भनिथी। ‘For ever,सधैको लागि भगवान कशम’ मैले केही नसोची फ्याट्टै बोलेँ।

एकदिन मैले उसको घाँटिमा + आकारको माला देखेर सो बारे प्रश्न गर्दा उसले अब कहिल्यै नबुझिकन यस्तो माला नलगाउने भन्दै त्यो माला झिकिथी। साँच्चि त्यो बेला ऊ काली गण्डकीको जल झै पवित्र लागिथी मलाई । स्वच्छ, निर्मल र कन्चन ।

यस्तै यस्तै हरेक भेटका नया घटनाहरुसंगै केही दिन बिते। समय आफ्नै गतिमा बित्तै गयो। म भावुकतामा झनै रमाउन थालेँ मन मस्तिष्कमा ज्योती छाउथी। देश शान्तितर्फ उन्मुख भै रमाइलो खुशियाली बढ्दै थियो म भने झनै प्राक्रितिक एकान्तहरुमा बसेर सोच्न मन पराउथेँ।

यस्तैमा एकदिन हामीहरु सधैको ठाउमा पौडी खेल्दै थियौँ। केहीबेरपछि ज्योती पनि आई। त्यो दिन उसंग अरु तीन चार जना केटीहरु पनि थिए। म आफ्नो मनको कुरा त्यहाँ खोल्न उचित ठानिन। उनीहरु पनि आपसमा ठट्टा गर्दै थिए। मलाई पनि पौडिनुमा बढी आनन्द आएकोले बोल्न भन्दा भेलमा लहरिनमै मस्त थिएँ, यद्यपि उनीहरुको कुरा म सुनिरहेको थिएँ। कुराकै प्रसंगमा एउटिले भनी " ज्योती शुशिललाई भेट अरे " त्यो कुराले ज्योती केही रिसाएझै गरी। उसका र मेरा आँखा जुधे। बोल्ने केटीले अझै थपी "शुशिलले के भन्थ्यो था छ ?" मैले सोधेँ 'किन के भन्थ्यो र ?' ऊ बोली 'आइ लभ ज्योती भन्थ्यो, यौटा गिफ्ट पनि देको छ।' ज्योती त्यो कुराले रिसाई तर मलाई चिसो गडे झै लाग्यो अनि पौडिन पनि मन लागेन।

त्यसको पर्सिपल्ट म अन्य साथीहरुसंग मज्जाले पौडिदै थिएँ ऊ पनि करिब साढे एक बजेतिर आई। आज मलाई ऊसंग थुप्रै कुरा गर्नु थियो। समय पनि अनुकुलै थियो। मलाई शुशिलको बारेमा पनि कुरा गर्नु थियो। मैले आफ्ना कुराहरु राखेँ। उसको पनि प्राय सहमती थियो। तर ऊ छिटै मबाट टाढिदैछे। मैले यति छिटै उसलाई आफ्नो मन सुम्पिसकेछु। ऊ भने अलि तटस्थ रही मसंग तेती खुलेर बोलिन। उसको भनाइ अनुसार ऊ अब भारततिर जान सक्छे रे। उसले मलाई झुलाउन खोजेजस्तै लाग्यो। मसंग त त्यसबेला मोबाइल थिएन तथापि उसको मोबाइल नम्बर मागेँ, उसले इमेल एड्रेस दिन्छु भनी। हुन त ऊ अली शहरीया थिई नै उसले प्रष्ट कुरा गरिन। कतिबेला एस् एल् सि को रिजल्टपछि भारतमा पढ्न जान्छु  भन्थिभने कतिबेला त्यै मामाघरमै बसेर पढ्न पनि सक्छु भन्थी, सायद ऊ आफै दोधारमा थिई होला। उसका साथीहरुको उपस्थितिले होला ऊ खुल्न नसकेको। अन्तत मैले आफ्नो इमेल ठेगाना दिदै भने मलाई तिम्रो फोन नम्बर वा इमेल चाहिएन, राम्ररी सोचेर एक महिनाभित्रमा मलाई तिम्रो अन्तिम निर्णय देउ मलाई आफ्नो भन्ने कि नभन्ने ।। म हिड्ने बेलामा पनि उसले आफ्नो फोटोको कुरा गर्दै थिई, मैले आफ्नो मुटुमा हातले देखाउदै यहाँ छौ तिमी भने ।

म केही उदास मुडमा बिदाईका हात हल्लाउदै पछाडि नफर्किकनै खोलाबाट उकालो लागेँ, बिहान मात्रै निकै उत्साहले तीनचोटि सच्चाएर लेखेको प्रेमपत्र र उसको यौटा फोटो साथीमार्फत उसको लागि छोडेर म हिडिहालेँ, उसले पर्सी पनि आउनु न भन्दै थिई तर अब त्यहाँ कदापि नजाने निर्णय गरेर म उस्लाई अन्तिम पटक हेर्दै उसको आगामि जिवनमा सफलताको लागि भगवान ऋषिकेशवसंग प्रार्थना गर्दै म त्यहाँबाट बिदा भएँ। उसका केही साथीहरु खासखुस गर्दै थिए मैले त्यता ध्यान दिइन। बसपार्क आएपछि म र साथीहरु बसको छतमा चढ्यौँ। साथिहरुले खोलातिर हेर्न उस्काउदै थिए तर मैले तत्काल आँखा आँपको बोटतिर लगाएर मन बहलाउने प्रयास गरेँ  किनभने मनमा उसको यौटा कुरा बिझेको थियो 'केही फाइदा छैन, म इन्डिया जान सक्छु फोकटमा मामासंग झगडा पर्ला ' म आफूबाट छुट्न लागेको व्यक्तिको बारेमा थप चिन्ता लिन चाहदैन थिएँ मलाई पुग्ने चोट पुगिसकेको थियो। थप चोट मेरा लागि असह्य हुन्थ्यो। यद्यपि अझै ऊ मेरो मनमा छे र प्रकाशको ज्योती झै लागिरहने छे ।

समय क्रमश आफ्नो गतिमा अगाडि बढ्दै गयो। त्यसपछिका दिनहरुमा बर्षा ऋतुले आफ्नो आधिपत्य जमाउन थाल्यो गण्डकी पनि धमिलो र ठूलो बनेकोले हामीहरु पौडिन पनि जान छोड्यौँ पछिल्लो एक महिनामा ऊसंग एकचोटि मात्र भेट भो, ऊ मसंग बोल्न नचाहेजस्तो लाग्यो ऊ नदेखे झै गरेर अर्को पट्टिबाट गई। म उसको आँखामा मप्रति बिना कारण घ्रिणा बढेको देख्न थालेँ। म ऊबाट जिवनको प्रथम प्रेमपत्रको सकारात्मक अपेक्षा राखेको थिए, उसले जवाफ नै लेखिन। नलेखे पनि भन्न त सक्थी , त्यो पनि गरिन। त्यसपछि मैले पनि उसलाई भेट्ने मन गरिन। सायद उसले मलाई बिर्सिसकेकि होली…….

केही समयपछि मेरो कक्षा बाह्रको नतिजा पनि प्रकाशित भो, म सफल भएँ। केही दिनको घर सल्लाहपछि म उच्च शिक्षाको लागि राजधानी जाने भएँ। मसंगै मेरो मिल्ने साथी कमल पनि जाने भयो। बिहिबारको शुभ साइतमा हामिहरु काठमाण्डौतिर प्रस्थान गर्‍यौँ। नया परिवेश ठूलो शहर त्यसमा समायोजन हुन पनि केही समय त लाग्यो मलाई। मानिसले समय र परिस्थिति अनुरुप आफूलाई बदल्न सक्नु पर्दो रहेछ। यस्तैमा एकदिन क्याम्पसको स्वागत कार्यक्रममा मैले गजल वाचन गरेँ, अनि थुप्रै साथीहरु मसंग परिचित भए मैले छिटै नै धेरै साथीहरु बनाउन सफल भएँ। साथीहरुले क्याम्पसका हरेक कार्यक्रममा मलाई गजल भन्न लगाउथे र म भन्थेँ पनि। एकदिन म साथीसंग तरकारी किन्नको लागि कालीमाटी तरकारी बजारमा थिएँ। मेरो र साथीको स्वाद फरक भएकोले तरकारीको निम्ति छलफल हुदै थियो। त्यही बेलामा आश्चर्यबोधक रुपमा यौटा मसिनो आवाज आयो। म झसंग भएर पछाडि हेरेँ मेरो नाम बोलाइएकोले तर मैले चिन्ने कसैलाई पनि देखिन। नाम फेरि दोहोरियो अनि फेरि पछाडि फर्केर हेर्दा मात्र देखेँ यौटी सान्नानी हाँसिरहेको। ओहो ऊ शुशीला थी, उसंग पनि मs परिचित थिएँ। उसले कक्षा एघारमा पढ्थी काठमाण्डौमै दिदीसंग बसेर। र त्यहीँ थाहा भयो उसको कोठा पनि हाम्रो तिर नजिकै रहेछ। उसले मलाई गिज्याउअदै भनी। 'आजको डिनर हजुरको मा गर्नुपर्ला !" ‘आजको मात्रै किन, सधैको गर न' मैले भने। "सधैको गर्नलाई त बन्नुपर्छ नि आफ्नै मान्छे " हाँस्दै भनी उसले 'बन न त इच्छा भए !' ठाडो जवाफ दिएँ। "होलान् नि अरु नै " परेली मस्काउदै बोली। मलाई उसको हसिलो बानी त था थियो तर आज मुड अलि ठिक थिएन, मलाई उसको हसिलो बानिले पनि रिस उठ्यो। 'तिमीजस्तो हो र?' बोलिहालेँ। त्यतिन्जेल साथीले तर्कारी किनिसकेछ। 'भेट हुन पाएको छैन सधै झगडा गर्ने तिमी त’ भन्दै म छुट्टिएँ बाटोभरि जिस्कायो साथीले, झगडा गर्दा ठिक्क। त्यस पछिका दिनहरुमा शुशीला प्राय हाम्रो कोठामा आउथि, बिशेष गरी उसको बोर्ड परिक्षा आउन लागेकोले पढ्ने निहुमा। कमल क्याम्पस गैसकेको हुन्थ्यो। मेरो चाहि डे क्याम्पस हुनाले खाना बनाउने तर्खरमा हुन्थेँ। शुशीलाले मलाई सहयोग गर्थी। अझै भन्नुपर्दा उसले नै पकाउथी म गफ जुधाएर मात्र बस्थेँ। खाना बनाउन मलाई निकै अल्छि लाग्ने बानी, उसको आगमन ब्यक्त नगरे पनि म भित्रभित्रै निकै खुशी हुन्थेँ। मैले भन्थेँ 'जे होस्, अझै तीन महिना यहाँ खाना बनाउन सिक्यौ भने पर्फेक्ट हुन्छ्यौ।' उसले हास्दै भन्थी " म त आजै पर्फेक्ट नि, बरु हजुरलाई पनि पर्फेक्ट बनाउने भएँ ।"

एकदिन लौका काट्दा उसले हात काटिछ अनि रगत बग्न थाल्यो। मैले बेवास्तापूर्वक भनें ' त्यो ब्लडले यौटा लेटर लेखेर पठाउ सिओर सक्सेस हुन्छ। ऊ हात च्यापेर हाँसिरही। मैले यौटा ब्याण्डेड खोजेर बाँधिदिदै थिएँ टुप्लुक्क कमल आइपुग्यो आज क्याम्पसमा खासै पढाइ भएन भन्दै। शुशिलालाई उसले निकै गिज्यायो। यसै त गोरी मान्छे, ऊ निकै राती भई।

समयको चक्रसंगै शरद ऋतुको आगमन भयो। हिन्दूहरुको महान चाड दशैको आगमनले बेग्लै रौनक ल्याएको थियो। हामी पनि दशैको बिदामा घर फर्कने तयारीमा थियौँ। घर जानु अगाडि एकपटक साइबर गएर साथिहरुलाई शुभकामना दिनु पर्‍यो भनी म र कमल साइबरतिर लाग्यौँ। मेल नहेरेको पनि  महिनौ भएको थियो। मेरो इनबक्सको यौटा म्यासेजले झस्कायो। "सोरी फर लेट डिसिजन, आइ विल बि वेटिङ फर् यु इन् रिडी" मेल ज्योतीको थियो। साथीहरुलाई शुभकामना दिएर हामी फर्कियौँ। त्यसै दिन आएर शुशीलाले रिजर्भको माइक्रो बसमा संगै घर जान अनुरोध गरी, उसकि दिदी चाही अफिसमा ढीलो बिदा हुने भएकोले सप्तमीमा मात्र जाने रे। हामी भने घटस्थापनाकै दिनमा हिड्ने भैयो उसको जिद्दी अनुसार। मलाई शुशीलाको कुरा मानेकोले कमलले गर्नुसम्म बिल्ला गर्‍यो। मैले हाँसेर टार्नुको बिकल्प देखिन।  फर्कदा म र शुशीला यौटै सिटमा बस्यौँ लामो यात्राको क्रममा उसले मसंग प्रेम प्रस्ताव राखी। केहीछिन त म अक्क न बक्क भएँ। उसको भावुकताको अगाडि केही नचलेपछि ठीक छ राम्ररी सोच भन्न म बाद्य भएँ। लामो यात्रा बस आफ्नै गतिमा चल्यो। कमल पछिल्लो सिटमा मस्त निदाएको थियो। मैले पेपर पढ्दै थिएँ भने शुशीला एकोहोरो बोलिरहेकि थिई। रामनगरमा खाना खान गाडी रोकियो। मलाई रामनगरको खाना पटक्कै मन पर्दैन तर गाडि त्यही नै रोक्यो। कमल पनि ब्युझियो। हामी तिनै जनाले जबर्जस्ती खाना खाइयो। केहीबेरमै गाडि पुन: चल्न शुरु गर्‍यो। यसपटक पत्रिका कमलले लियो शुशिला मेरो छातिमा निदाउन थाली मभने चुइगम चपाउदै बाहीरी द्रिश्य हेर्नमा ब्यस्त थिएँ। कति कति बेला म शुशीलालाई हेर्थेँ राम्री थिई मलाई बुझ्ने पनि अनि वास्तवमै शुशीला शीलवती थिई। उता कमल भने आफ्नै धुनमा डुबेको थियो पत्रिकामै।  बुटवल कटिसकेपछि झुम्छामा खाजा खान गाडि रोकियो।

एकैछिनमै गाडिले पुन: रफ्तार लियो। मैले दुवैलाई हेरेर भने अब मेरो सुत्ने पालो। यद्यपि म सुतिन, यात्रामा निदाउने मेरो बानी छैन। बाटो जति घट्दै जान्थ्यो मलाई त्यति नै गाउको याद बड्थ्यो। रमाइला गफगाफ ठट्टा गर्दै अनि शुशिलालाई ब्यङ्ग्य गर्दै हामी रिडी आइपुग्यौँ। संयोगले रिडीमै गाडिको टायर पन्चर भयो। शुशीला त त्यहीसम्म मात्रै जाने हामीलाई भने आधाघण्टाको बसयात्रा बाँकी नै थियो। गाडि मर्मत गर्न केहीबेर लाग्ने भएकोले हामी तीनैजना नजिकैको होटलमा खाजा खान थाल्यौँ निकै ठट्टा गर्दै संगै फर्कने बिचारका साथ। करिब दश मिनेट पछि यौटा फुच्चे ले कागजको खोस्टो दिदै ऊ त्यो दिदीले दिएको भनेर पर ज्योतीलाई देखाउदै थियो। कागजमा लेखिएको थियो 'आइ लभ यु अनुप! सरि फर माइ लेट डिसिजन, आइ डिडनट गो इन्डिया बिकज अफ योर लभ' त्यो कागज मैलेभन्दा पहिला शुशीलाले नै पढी मेरो हातबाट खोसेर । मैले कागज ल्याउने फुच्चेलाई चुइगम दिएर थ्याङ यु ब्रो भनिदिएँ। एकैछिनमा ज्योती त्यहीँ आई। दुबैजना अचम्ममा परे भेट हुदा…… तर त्यो भन्दा अचम्ममा म परेँ, जब मलाई थाहा भो शुशीला ज्योतीका मामाकि छोरी हो !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

२०६४ असार १०, बलेटक्सार गुल्मी (संसोधन गरेर लेखिएको)