एउटा अधुरो कथा
आधासरो कपाल फुलिसकेछ, उसको अनुहारको चार्मभने उस्तै लाग्यो। दृष्टि त उसको पहिलेदेखि दार्शनिकको जस्तै हो, गाढा सोचाइमा डुबेजस्तो ध्यानमा मग्न बुद्धको हेराइजस्तो सधै गहन। डि आइ जि को बर्दी उसको शरिरमा यति सुहाएको थियो कि म धेरैबेरसम्म हेरेको हेर्यै भएँ। वरिष्ठ जापानी कुटनितिज्ञ नागासुमिको बोलीले म झसंग भएँ। उनी तेस्रोचोटि स्वयम्भू डाँडा चढेको यो अनुपमताको वर्णन गरिरहेका छन्। म उनकै कुरामा सही थप्नु बाहेक बोल्नुपर्ने आवस्यकतै छैन। दुवैजनाको साटो उनी एक्लै बोलिरहेका छन्।उनले स्वयम्भूका आँखाको बर्णन गरिरहदा मेरो दृष्टिमा एकपल डि आइ जि को तारायुक्त निशान गाडि पर्यो, राम्ररी हेर्न नभ्याउदै गाडि घुम्तीबाट मोडिएर गयो।
।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।।
आखिरी जेठको
उखर्माउलो गर्मीमा तलब बुझेको सबै पैसा सकिनै लागेको थियो। नेपालको सामान्य सरकारी
जागिरको तलबले शहरमा जेनतेन छाक टार्नसम्म पुग्थ्यो। अलि धक फुकाएर खान र लाउन पनि
कतै न कतैबाट खर्च कटौती गर्नैपर्ने। तर एक्लो ज्यान भएको बेलामा नि मस्ती नगरे
कहिले गर्ने त ! त्यसमाथि पनि "Carpe deium Theory - Seize the day, Grab the time" बाट प्रभावित हुँदा जागिरप्रति अलि
वितृष्णा बढेको थियो। न त भनेको बेला बिदा पाइने न त आफूले चाहेको ठाँउमा निर्धक्क
घुम्न पाइने। तैपनि नया ठाउमा पोस्टिङ परेकोले एक दुई वर्ष जागिरकै निहुले नया ठाउ
घुम्न पाइने भएपछि म जागिरमा थामिइरहेको थिएँ। नया ठाउमा जानुअघि आफ्नो सर्वाधिक
निकटका दुई साथीसंग एकरात बिताउने कार्यक्रम मैले तय गरिसकेको थिएँ। अर्को एकदम मिल्ने साथी गोविन्दे विदेशमा रहेकोले हामी थ्री इडियट्स
नै काफी थियौँ रमाइलो गर्नको लागि । दुईचार हजार खल्तिमै भएको अवस्थामा मैले मनेलाई फोन गरेँ- शुक्रबारको
अपरान्ह। सेटिङ त हाम्रो पुरानै लोकेशन हो बालेको कोठा। बालेको कोठा र गैरीगाँउको
हटलेमनमा मलाई विछट्टै खालको आनन्द आउँछ। त्यसमाथि कलेज सर्कलका हामी थ्री इडियट्स
(म, मने र बाले) नभेटेको पनि डेढ महिनाजति भैसकेको रहेछ। ब्याचलर लेभलको कलेज
जिवनपछि गधेपच्चिसीका सबैजना आआफ्नै धुनमा मस्त, आआफ्नै भविष्य र सोचाइले आआफ्नै
काममा व्यस्त। शनिबार सबैलाई बिदा मिल्ने हुदा शुक्रबारको रातलाई Happy Friday Night बनाउने सल्लाह गरेर दुवै इडियट्सलाई
फोन गरेर म इडियट पनि हिड्दै रत्नपार्कतिर लागेँ। म पुगिसक्दा मने पनि आइसकेको
रैछ। केहीबेर पुस्तकपसलतिर चाहारेर यात्रालाई गन्तव्यतर्फ मोडियो।
जेठ अन्तिमका लामा दिनहरुमा दिउसको सवा चार बजेतिर पनि सूर्य जोडजोडले
ताप दिइरहेको थियो- अलिकति हिड्दापनि ज्यान पसिनाले भिजेर
निथ्रक्कै हुने। परिक्षा तयारीमा लागेको हुदा मनेले किताव
किन्न भन्दै अद्वैत मार्ग देखि रामशाह पथसम्म सबै पूस्तक
पसलमा उसले खोजेको कितावहरु सोध्दै हिंड्नु परेको थियो । अन्ततः उसले
भनेको किताव
पाएपछि उमंगसाथ भन्यो ल अव म तलाई चिसो खुवाउछु l नजिकैको पसलमा चिसो र
चुरोट तानेपछि शरिरले पनि केहि राहत अनुभव गर्यो । पसिना अलिअलि ओवाउन पाए,
सन्ध्याकालको सुर्य
पनि अलि नरम हुदै थियो l 75 रुपैया
जम्माजम्मी पसलमा बुझाएर बालेकोमा जाने गाडि चढ्न हामीले बाटो काट्यौँ ।
उफ् ..... नजिकै ट्राफिक रहेछन । कमेसकम माईतिघर नपूगि गाडि रोक्न पाउने सम्भावना देखिएन ।
उहिबाट बस
नचढेर तेरो बुद्धी मनेलाई कटाक्ष हान्दै हिंड्नुको अर्को कूनै विकल्प थिएन । माईतिघरमा पनि ट्राफिक । हत्तेरी बबरमहल नै पूग्नू
पर्ने भो गाडी चढ्न त ! कहिले काही हिंड्नु पनि स्वास्थ्यको लागि राम्रो हो । आफ्नो दोषको बचाउ गर्दै मनेले भन्यो कुर्रै कुरामा
ववरमहल पुगियो रुमालले पशिना पुच्दै गाडी कुर्नुको विकल्प थिएन lक्रमश ..
