गजल

        गजल

पिरतीमा के गर्नु र कुरा स्वार्थ घातको !

रिसाएर एक्लै हिड्ने नरमाइलो मातको !

यो मनको कुरा सबै तिमीलाई थाहै छ नि,

के बयान गरु र म पत्रका ती खातको !

सारै स्वच्छ मन तिम्रो पूर्णिमाको जुनजस्तै,

जुनसंग मितेरी छ पूर्णिमामा रातको !

फूललाई रोज्छन् सबै स्वार्थी यो दुनीयामा,

मुल्य छैन कही पनि काँडा अनि पातको !

सधैभरि साथ दिई मिलेर बसौँ हामी,

सधै यस्तै चाहना छ सबिन प्रभातको !

बलेटक्सार गुल्मी , २०६२- २- २५

Sweet Joke

Sweet Joke


Girl's version:
1st day:
i saw an idiot sleeping on the first bench
i said,"idiot!" :D
2nd day:
... saw the same idiot got punished
3rd day:
he was fighting with some boys
uuuuuhh,idiot! xD
4th day:
i couldn't find him
where is he?? :(

boy's version:
1st day:
when i opened my eyes,
i saw her smile :)
2nd day:
igot punished so that she could notice me through the whole class ;)
3rd day:
a boy said some thing about liking her,,,n i made him understand in my own way :D
4th day:
i was sitting on the last bench,she turned to find me,,,
n we smiled :)

Copied From FaceBook , Special thanks to Nayan Upd and Eagle Group

गजल

गजल

मासु खान्छ फ्याउरोले जिल्ल पर्छ काग यहाँ,

बिरालो भो शक्तिशाली डराउछ बाघ यहाँ ।

क्रान्ति के हो वास्तविक बुझेकाको आँखा छोपी,

प्रतिगामी स्वाँठलाई भन्छन् अझै जाग यहाँ ।

स्वच्छछवी कोइला भो सुनौलो छ आडम्बर,

नक्कली सुन् ढाकिदिन्छ कोइलाको दाग यहाँ ।

सर्प नाम हानी भयो अलि भ्रमजाल रची,

नामै मात्र बदलेर पूजीइन्छन् नाग यहाँ ।

कुर्सीमा छ बुद्धिमानी, कुर्सीमै छ शक्ति पनि,

मान्ने भए साथीहरु कुर्सी ढाल्न लाग यहाँ ।

परिवेश बाद्यताले साघुरियो यथार्थ नै,

सिस्नो पनि साग भयो रायो पनि साग यहाँ ।

कलंकी, काठमाण्डौ, २०६६-०९-०२

गजल

गजल

माया गर्नु तिमीलाई प्रभातको दोष छैन

मन शुन्य भएको छ अझैसम्म होष छैन।

चार दिन भइसक्यो तिमीलाई नदेखेको,

नदेखेरै हो कि कुन्नि केही गर्ने जोश छैन ।

भेट्नै पनि जान्थे बरु घरकाको डरले हो,

नजिकै हो घर तिम्रो बाटो आधी कोश छैन ।

मनैबाट चाहिएको साथी भेट्न नपाउदा,

अधैर्य बन्छ मन सबिन सन्तोष छैन ।

तिम्रालागि एकान्तमा म एक्लै रुदा रुदै,

आँखाहरु सुख्खा भए कत्तिपनि ओश छैन ।

२०६३-०३-२३ , साँझ ६ बजे , बलेटक्सार गुल्मी

सजीव लास

सजीव लास

जीवनको अस्तित्वको प्रश्न स्पन्दनमा उर्लिदा बाँचेकोमा गर्व लाग्यो।

असमानताको वास्तविकता आत्मसाथ गरेपछि अस्तित्व नै निरर्थक अनुभुत भयो :

मलाई लागेन म बाँचेको छु , किनभने बाँच्नुको अर्थ यस्तो होइन

निरर्थक यथार्थ ।।

बाद्यताको अस्तित्वमा सजीवताको संकेत हुदैन, म आत्महत्या गर्ने शाहस नभएर

जीवित छु : निरर्थक यथार्थ ।।

सजीव लास बाँचेको होइन, नमरेको मात्र हो।

बाँच्नु र नमर्नु फरक कुरा हो।

आत्महत्याको शाहस नभएर बाँच्नुभन्दा श्रेयस्कर छ म्रित्यु :निरर्थक यथार्थ ।।

२०६६, कलंकी काठमाण्डौ