Monday, May 4, 2020

अनुभुति शहरमा

( छन्द : शिखरिणी)

भुली प्यारो माटो शहर बिचमै अल्मल परेँ,
सधै खोक्रो आडम्बर रिस र पापी मन गरेँ !!
उछिन्ने धन्धामा झन - झन पछाडी परिरहेँ,
सके खुट्टा तान्ने प्रवृतिहरुमा चै अघि भएँ !!

जता हेर्‍यो पैसा नजर नजिकै नाच्दछ सधै,
समात्ने चाहाले हृदयहिन हुँदैछु म अझै !
म फोहोरी खाल्डो छिचलन नसक्ने अब भएँ
अरे आफ्ना छाडी परपर म एक्लै हुन गएँ !!



हरे बिग्र्यो भन्दै दुख पिर र चिन्ता लिई कठै,
म जन्मेको माटो हरदिन सराप्दै छ कि कतै !!
सबै बिर्सेँ संस्कार चलन थिए कर्म कुलका,
पिछा गर्दै हिंड्दा विकृत विष विभ्रान्त हुलका !!

अध्यारोमा बज्रेँ शहर झलमल्लै त छ तर ,
न सन्तुष्टी पाएँ अनुभव कहाँ सुन्दर छ र !!
म बाटो बिर्सेको पथिकसरि दिग्भ्रमित भएँ ,
निकै टाढा लम्क्यो समय म सधै अन्तिम रहेँ !!

मलाई त्यो गाउँ  रुख चउर पाखा वनहरु,
सधै सम्झिदा हुन् वरपर चिनेका जनहरु !!
कसो गर्ने निद्रा पनि सहज लाग्दैन किन हो ,
म तड्पेको तड्प्यै हरपल खुशी भो शहर यो !!


टि. यु. जङ्गल, किर्तिपुर २०६७




Friday, May 1, 2020

अस्तित्व

(स्रग्धरा छन्द)

डोको नाम्लो हलोमै तरुणवय गयो जिन्दगी आजसम्म
डाँडाँपाखा उकाली वनचउर सधैं लेकबेशी टम्म ।।
चिर्दै पुर्दै धर्ती दशथरि लहरा बिज्छ काँडा चिसिक्क
कर्मै खोटी भन्दै धुरुधुरु निमुखो रुन्छ हाँस्छ फिसिक्क ।। ।।

कैले हावा हूरी गढबढ असिना ठीक्क पर्दैन पानी
अन्यायी बन्छ द्यौता गरीब श्रमको ख्याल केही नमानी ।।
पुछ्दापुछ्दै बगेका खलखल पसिना झन् बढी बढ्छ सास
अर्काको खेतबारी मजदुर विचरा माटोमै हुन्छ बास ।। ।।

भुण्टे रोगी चमेली पनि परिछ थला, छैन कौडी फुटेको 
अर्काको खेत जोती कति बसुँ यसरी खान बस्नै पुगे पो ।।
चर्को आदेश आयो हुकुम यति कडा साहु आएर सस्तो
यस्तो पीडा चिन्ता दु: मनभरिको उफ् यो भाग्य कस्तो ।। ।।




कस्तो अस्तित्व हो के पलपल नमरी ज्युनु जीवन हैन ?
हेर्दै ऐजेरु जस्तो भर कति नभई सासमा प्राण छैन ।।
यस्तो अस्तित्व देख्दा मजदुर भरीया सर्वहारा सबैको
को फेर्ला शक्तिसत्ता मुलुक बुझिलिए हैन पेवा कसैको ।। ४।।



 
काठमाण्डौ , २०६५


Gazal

You know my wounded heart how to cure.
And you are the medicine I'm sure.
Although I find beautiful faces here,
I need you always cause they aren't pure.




Love is not short lived, though we are,
So true lovers have lifelong tenure.
I lost everything when we departed,
Even in dreams everyday you lure.
You deserve all the things I want,
Wise Beautiful Honest and Demure.



2070-05-15, Sindhuli


GAZAL

Embracing full-moon night startles me.
Vivid and effulgent light startles me.

"Promoting peace and harmony" they said,
Practically blood and fight startles me.

Public as almighty : So called New Nepal,
Everywhere "seized our rights" startles me.









Feudals are in power, in a form or other !
Forswearing high levels' sight startles me.

"All are equal legally" so sweet to say.
But leaders' absolute might startles me.


Wednesday, April 29, 2020

अनुदित कविता

Tonight I can write the saddest lines.
Write, for example, 
'The night is starry and 
the stars are blue and shiver in the distance.'

The night wind revolves in the sky and sings.

Tonight I can write the saddest lines.
I loved her, and sometimes she loved me too.

Through nights like this one I held her in my arms.
I kissed her again and again under the endless sky.

She loved me, sometimes I loved her too.
How could one not have loved her great still eyes.

Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.

To hear the immense night, still more immense without her.
And the verse falls to the soul like dew to the pasture.

What does it matter that my love could not keep her.
The night is starry and she is not with me.

This is all. In the distance someone is singing. In the distance.
My soul is not satisfied that it has lost her.

My sight tries to find her as though to bring her closer.
My heart looks for her, and she is not with me.

The same night whitening the same trees.
We, of that time, are no longer the same.

I no longer love her, that's certain, but how I loved her.
My voice tried to find the wind to touch her hearing.

Another's. She will be another's. As she was before my kisses.
Her voice, her bright body. Her infinite eyes.

I no longer love her, that's certain, but maybe I love her.
Love is so short, forgetting is so long.....
…………………………………………………………………………

………………………………………………………………………

यो साँझ म केही हृदयविदारक हरफहरु लेख्न सक्छु,
जस्तो कि 
चकमन्न रातमा दूर नील आकाशका 
नीला ताराहरु चल्मलाइरहेका छन् ।

रात्रीकालीन सिर्सिरे बतास आफ्नै गुञ्जनभित्रै 
सुस्ताइरहेको छ ,
यो साँझ म मन छुने हरफहरु लेख्न सक्छु, 
जस्तो कि 
मैले उनलाई चोखो प्रेम गरेँ 
र उनलेे पनि सायद गरिन् कुनै बेला ।
यस्तै रातहरुमध्ये एकरात 
असीमित खुला आकाशमुनि 
मैले उनलाई अंगालोमा टाँसेर 
लगातार चुम्बन गरिरहेँ... गरिरहेँ.....

उनले मलाई निर्धक्क माया गरिन्, 
मैले पनि झन् बढी,
उनका रिठ्ठा जस्ता लजालु नयनलाई 
कसैले पनि प्रेम नगरोस्, 
यो कसरी सम्भव थियो ?
त्यसैले उनी बिनाको अधुरो म 
यो साँझ मन छुने केही 
दुखान्त हरफहरु लेख्न सक्छु, 
म महशुस गर्नसक्छु तर व्यक्त गर्न सक्दिन 
उनलाई गुमाएको बिचरा म....

यो सन्नाटामय चिसो लामो रात 
उनीबिना झन् लम्बेतान बन्छ, 
मानौ एकनासले मेरो स्पन्दनमा 
कविताको झन्कार सुनिन्छ 
दुबोमाथि शीत टप्किए जस्तो ।

के फरक पर्ला र ! 
जब मेरो मायाले उनलाई साथ राख्न सकिन, 
रातसंग त ताराहरु छन् तर उनी छैनन् मसंग । 

यत्ति हो कि, दूर नेपथ्यमा 
कोही गुन्गुनाइरहेछ दूर नेपथ्यमा 
यद्यपि,
पटक्कै मान्दैन यो मन गुमाएँ उनीलाई ।

यी आँखाहरुले उनलाई हर्पल 
समीपमा खोज्छन्, 
मनै त हो चाहन्छ उनैलाई जो छैनन् निकटमा ।

यो रात उस्तै छ,
साक्षी छन् ती स्वेतवृक्षहरु, 
तथापि 
उस्तै रहेनौँ हामी यो पृथक कालखण्डमा ।

निसन्देह, 
उनलाई किमार्थ माया गर्दिन म 
र पनि सधै माया गरिरहन्छु.. 
किनकि, क्षणिक प्रेमको बिर्साइ अनन्त जो छ ।

……………………………………………………